Klik hier voor alle andere fotos

Raar maar waar, goed op tijd uit de veren, zonder nood aan een wekker. We hebben onze stal geroken. Inpakken, ontbijten, en wegwezen.

Op de camping komt het leven ondertussen stilaan op gang. Een mevrouw doet de vaat van gisteravond, inclusief sierlijk gegraveerde wijnglazen. Een Nederlandse solofietser uit Den Helder vertrekt voor de volgende etappe van z’n tocht naar Rome.

Tegen 9 uur zitten we in de auto. De gps verrast ons met een détour touristique langs kleine dorpjes in de Alsace. Joost mag weten waarom. Mooi, dat wel, maar het schiet niet erg op. Gelukkig verschijnt uiteindelijk de snelweg naar Metz/Nancy terug op ons schermpje. Het is druk verkeer, opvallend veel Nederlanders. Vanaf Luxemburg regelmatig file, file, file. Nog voor we Hofstade binnenrijden, heeft Jan al heimwee naar z’n fiets. Op Radio 1, altijd benieuwd, wordt gepalaverd over het onkruid op de stoep in Mesen. We hebben in die 3 compleet medialoze weken precies niet echt iets gemist.

Solange, Eddy en Dim heten ons enthousiast welkom thuis. Het uitpakken gaat vlot. De wasmachine draait meteen.

Wij blikken tevreden terug op onze ronde. Het was werkelijk een avontuur. We hebben letterlijk en figuurlijk bergen verzet, genoten van het samen actief buiten zijn en de boeiende ontmoetingen met tal van nieuwe mensen.

Griet schreef me na onze bergpas-dag dat er in de Flow een artikel stond dat een inspanning waarbij je echt een grens overgaat van de comfortzone, extra deugd kan doen. Lang leve de Flow!

Wij ervaarden Zwitserland als een divers land met heel variabel weer – we hebben zowat alles gehad behalve sneeuw.

Een duur land ook. Benieuwd wat de Visa afrekening gaat geven… maar die zullen we de pret niet laten bederven.

Het was een plezier om in een voortdurend wisselend postkaarten-decor van de overweldigende natuur te genieten. De zwaarste etappes waren ongetwijfeld de mooiste. Dankzij Jans intense voorbereiding verliep alles gesmeerd (of toch bijna).

Voor wie van statistiekjes houdt: we deden 6 korte treintrajecten, sliepen steeds op campings uitgezonderd 3 te koude/natte nachten, we fietsten tussen 198 en 2395 m hoogte, stegen over de ganse rit 13870 hoogtemeters, en daalden 14775 hoogtemeters. Totaal op de teller: een gezapige 852 kilometers, heel wat minder dan de vorige tochten maar ook heel wat pittiger door het vele klimwerk.

Tijd dus om de balans op te maken en na te denken over de verdere optimalisatie van fiets- & kampeeruitrusting. Misschien ook over een bestemming voor volgend jaar? Ik suggereerde Nederland: vlakbij, goedkoop, met leuke kleine campings in quasi elk dorp, prima fietsinfrastructuur, en – last but not least – zonder bergen 🙂 .

We hebben nog alle tijd om daarover na te denken; nu eerst nagenieten met ons hoofd in de bergen.

Klik hier voor alle andere fotos

De camping was geen onverdeeld succes vannacht. Pal op de route, dat was het enige pluspunt. Een relatief drukke baan dichtbij, een spoorweg boven ons hoofd, buren die tot laat in de nacht zaten te discuteren, en, tot overmaat van ramp, een hondendrol op het tentveld (en ja, je raadt het goed – Jan trapte er middenin). Bovendien een douche waarvan het warm water nauwelijks lauw genoemd kan worden en een timer op het licht van de douches die te kort is ingesteld waardoor je half ingezeept plots in het pikdonker staat. Op zo’n moment heb ik toch een beetje heimwee naar de luxe van thuis. Het voordeel is dat het gelukkig maar voor 1 nacht is, dus hopen op beterschap straks. En neen, zelfs in dit goed georganiseerd en net land, zijn niet alle campings tip top. Voortschrijdend inzicht.

We passeren eerst langs de charmante vieille ville in het dal van de Doubs, 380 hoogtemeters – volgens Jan een van de laagste tot nog toe.

Een kleurrijke groep senioren maakt zich klaar voor een zomerse fietsdag. Allemaal, zonder uitzondering, met e-bike en ik kan ze geen ongelijk geven. Al vraag ik me af hoe die batterij het uithoudt want een van de dames spreekt van een tocht van 80 km.

Aan een brugje net buiten de stadspoort heeft een man zijn fototoestel strategisch klaargezet op een statief. Hij zag daarstraks een kanjer van een forel (1 meter?) en hoopt er snel een nieuwe te spotten.

De zalig zoevende afdaling van gisteravond wordt vanmorgen meer dan gecompenseerd door een zware zweterige klim. We hadden het kunnen weten… De omgeving is wel prachtig, door het bos met alleen maar het gefluit van vogels of het gefladder van vlinders. Hier en daar een koebel. Jan spot een eekhoorn vlakbij.

“Blijven trappen” was het advies van neef Stijn, maar af en toe kan ik niet anders dan voet aan de grond te zetten om weer op adem te komen. De Fitbit zal vandaag gegarandeerd veel piektijd meten.

Dit waren het soort klimmetjes waar Bibi 3 weken geleden knikkende knietjes van kreeg, maar vandaag ga ik de uitdaging met de berg niet uit de weg, op zich een kleine mijlpaal.

Hoera, het bordje van de Col de la Croix, 789 meter. In 2012 reden hier de renners van de Tour de France. Wie wil, kan zijn prestaties via een app met hen vergelijken. Ik voel er niet meteen nood aan want denk dat ik de uitslag al ken. Een bolletjestrui is niet (meer) voor mij weggelegd. Geef mij maar Jacques Brels “mijn vlakke land”.

We picknicken aan het kapelletje van St-Gilles en rijden daarna verder gestaag bergop. Zwitserland en Frankrijk wisselen elkaar af. Als we in Lucelle iets drinken op een terras, weet ik niet of ik in franken of in euros moet betalen. De kelner rekent probleemloos om. Vraag blijft alleen of de gebruikte wisselkoers voor hem dan wel voor ons interessant is.

Na de verkoelende stop gaat het kilometerslang naar beneden langs de kabbelende Lucelle tot Kleinlützel. Op zoek naar een camping beslissen we daar de route te verlaten. De voorziene camping is marginaler dan marginaal en dus absoluut geen optie. Er zijn grenzen aan flexibilteit, nietwaar?

Vermits er in deze regio niet veel keuze is en we geen 50 km kunnen/willen omrijden, beslissen we te navigeren in de richting van de camping waar onze auto staat. Na een 5-tal kilometer zie ik een pijl naar de Bahnhof van Zwingen. Oef, de redding nabij.

Mits 1 comfortabele overstap in Bazel rijdt de trein rond half zeven Möhlin binnen. Het voelt een beetje als thuiskomen als we het bordje van de Schwimmbadstrasse herkennen. De Volvo staat netjes te wachten, zonder blutsen of krassen. Het is hier beduidend rustiger dan bij ons vertrek.

Terwijl Jan een deel van de auto laadt, maak ik de 2 Real Turmat maaltijden klaar die ondertussen zowel de Jutlandroute als de ronde van Zwitserland hebben meegemaakt “voor in geval van nood”. Als de Noorse soldaten daarmee kunnen overleven, waarom wij dan niet?

Klik hier voor alle andere fotos

Dankzij ons nachtje dortoir in Camping Bois du Couvent zijn onze spullen gelukkig terug droog. De zon schijnt buiten. Het is wel erg frisjes. Jan vraagt zich af waarom hij z’n handschoenen thuisliet.

Onze Nederlandse fietsvriend krijgt uiteindelijk een naam, Duurt. We wisselen email adressen uit en beloven elkaar foto’s te sturen. Hij nam er eentje toen wij arriveerden op de top van de Furka. Benieuwd om die te zien.

We laten La Chaux-de-Fonds achter ons. Deze stad is de derde grootste van la Suisse Romande, na Genève en Lausanne. Het is de geboorteplaats van architect Le Corbusier die hier tot z’n dertigste woonde en werkte vooraleer hij naar Parijs trok. Hij was de zoon van een horlogemaker blijkbaar. Lange tijd was dit een mondiaal centrum van de horloge industrie.

Nog een 150 km te gaan. Dat schept perspectief.

Valse start bij de eerste felle klim. Net wanneer ik onder een boom rijd, laat een vogel een cadeautje vallen, pats op m’n knie. Shit happens, maar een vakantiefietser laat zich daardoor niet uit z’n lood slaan.

Het landschap is helemaal veranderd. We rijden bergop en bergaf, kronkelend tussen de uitgestrekte weiden en de boerderijen in volle actie. BioSuisse is hier goed vertegenwoordigd. Koeien en kalfjes van diverse rassen, paarden, geiten en schapen, bijna allemaal met een bel aan hun nek. Hoe die daar niet horendol van worden?

Een kat jaagt op een veldmuis, een St-Bernard hond houdt een oogje op de kudde. In de lucht cirkelen opvallend veel roofvogels op zoek naar een prooi.

Op de Mont Soleil heet Auberge L’ Assesseur ons hartelijk welkom. Als ik met m’n koffie-bestelling naar het terras wil, opent een boer galant de deur “service de la montagne, madame”.

Daarna dapper verder, bijna de hele dag de wind fel op kop. De windmolens (een van de eerste die we op onze ronde tegenkomen trouwens) draaien op volle toeren en wij steken noodgedwongen een tandje bij.

De panorama’s zijn werkelijk prachtig, blauwe lucht, hier en daar een wolkje. Een wijde blik verruimt het denken. In gedachten gaan we even terug naar onze ronde van Nederland en de sympathieke vriendin op de fiets uit Hippolytushoef die zich oversliep voor het ontbijt.

Stenen muurtjes bakenen de grasgroene weides af. Een concert van koebellen dat de decibels van een beiaard regelmatig evenaart, wisselt af met stiltes. De geur van vers gekapt hout. Slalommen tussen de paardendrollen.

Tot slot een zalig lange afdaling tot in St-Ursanne. Als we de weg naar de voorziene camping vragen aan een mijnheer bij een fontein, blijkt die alleen voor vaste gasten open. Gelukkig is er een alternatief en de weg ernaartoe is plat. Als we ons daar wat later aan het installeren zijn, komt diezelfde mijnheer kijken of we de weg goed gevonden hebben. Ons kent ons, een kleine gemeenschap.

In het gezelschap van een klas pubers, wellicht op introductiedagen onder het toeziend oog van twee juffen, kunnen we comfortabel koken onder het overdekt terras. De home made spaghetti lukt perfect.

Klik hier voor alle andere fotos

De meteo voorspelt niet veel goeds voor vandaag. (Gietende) regen, een hele dag lang, en temperaturen rond 12 graden. De buurjongen van een jaar of 10 kijkt glimlachend vanuit opa’s mobilhome toe hoe die twee gekke Belgen hun tent afbreken – van binnen naar buiten, we worden steeds beter in die nieuwe methode.

De oranjerode afgedankte skilift cabines die her en der op het terrein verspreid staan om te picknicken, liggen er verlaten bij. Iedereen verkiest de keukent waar het al snel goed vol zit. Er wordt ontbeten, afgewassen, spelletjes gespeeld, boekjes gelezen en rond het stopcontact is er zelfs tijd voor een kwartiertje op de iPad, althans volgens de instructies van papa, maar als hij de klok uit het oog verliest, spelen de kids lustig verder.

Tegen 11 uur verzamelen we al onze moed bijeen. De 2 Duitse fietsvriendinnen bestuderen hun route voor de zoveelste keer op de kaart. Wij gaan er gewoon voor, ik weliswaar met natte voeten ondanks de droge sokken die ik daarnet aantrok.

Langs het Lac de Joux naar Le Pont en verder naar Vallorbe trappen we ons warm op een grint-met-veel-keien-pad in het bos dat opperste concentratie vraagt. Als we koffie willen drinken, kunnen we helaas niets vinden. Het stadje ligt er nat en een beetje triest bij. De kleurrijke vlagjes in de straten (Liberté et Patrie) kunnen de boel niet echt opvrolijken.

Terwijl ik inkopen doe, bekijkt Jan mogelijke alternatieven voor de dag. Na een extra stevige klim naar het station, beslissen we opnieuw een stuk met de trein te overbruggen in de hoop vanaf morgen dan het laatste eind écht te kunnen fietsen.

We sponsoren de SBB en reizen via 3 overstappen (Cossonay, Yverdon-les-Bains, Neuchâtel) naar La Chaux-de-Fonds. Altijd een belevenis op zich toch. We ontdekken dat er ook in dit land kleine stations zijn met enkel trappen en dat de ene fietswagon al wat beter doordacht is dan de andere. Na iets meer dan twee uur zijn we op onze bestemming.

Het blijft gieten. De camping ligt 2 km verderop, maar wel weer fiks bergop. De mijnheer aan het onthaal biedt spontaan zijn dortoir aan bij het zien van 2 verzopen waterkiekens. Oef. Basic, maar een dak boven ons hoofd en mét verwarming. Tijd om uit te pakken en alles te drogen te hangen.

Tiens, een oude bekende. Onze Nederlandse vriend, van wie we de naam nu nog steeds niet kennen, kampeert hardnekkig in z’n tentje op het grasveld. Hij heeft niet gefietst maar lekker lang geslapen. Morgen gaat hij via Frankrijk terug richting het noorden.

Wij schuiven onze voetjes onder tafel in restaurant L’Ecureuil vlakbij met rösti op het menu. Een song van Milow speelt op de achtergrond.

Jan installeert onze matjes en slaapzak op de houten vloer en na het bijwerken van de blog, gaat het licht snel uit. Het is hier muisstil en daar genieten we van.

Klik hier voor alle andere fotos

Onweer en zware windstoten zorgden voor een onderbroken nacht. Gelukkig hield ons MSR tentje stand. Rond 8 uur is het ergste voorbij, maar de regen blijft verder tikken. De duurste camping tot nog toe (40 CHF) biedt geen garantie op een wolkenloze hemel.

Onze Zwitserse buren laten het niet aan hun hart komen en beginnen de dag dapper met een frisse duik in het meer. De solofietser met piepklein tentje uit Basel is snel ingepakt en zet zijn Rhoneroute verder. Zijn plan is om de Middellandse Zee te bereiken voor midden september.

Maandagochtend, dus wij doen eerst inkopen in de Coop “pour toi et pour moi”. Een oudere dame met kleine schoothond geeft ons de raad voldoende energie in te slaan als ze mij de blauwe bessen ziet overgieten in ons voorraadpotje.

De tocht gaat relatief licht (?) omhoog. We rijden langs een middelbare school die zich klaarmaakt voor la rentrée volgende maandag. “La différence fait la beauté de ce monde” luidt een slogan op de muur. In Duitstalig Zwitserland zitten de leerlingen ondertussen al ijverig weer op de schoolbanken.

In Nyon lokt het terras van het sympathiek café Milo. De kok van dienst kampt met een klein technisch probleem. Zijn gasbidon is leeg net nu een aantal klanten wil proeven van de barbecue met Zwitsers vlees die op het bord wordt aangeprezen. Wij houden het op koffie met een lekker stuk quatre-quart van de dag.

Vervolgens naar het station. Het plan is vandaag de trein te nemen tot Le Brassus, kwestie van een aantal hoogtemeters te winnen nu de pittige Jura route op het programma staat. De dame van SBB helpt ons met de reisweg en de juiste tickets. Via Renens en Le Day rijden we zonder puffen of zweten een eind omhoog tot net voor Le Brassus. Wat een luxe, zelfs al heeft het iets van een processie van Echternach want tijdens onze trip komen een aantal plaatsnamen ons bekend voor.

Na de treinrit kunnen we nog droog fietsen over een mooi aangelegde houten steiger boven het moeras, maar net als we aan Camping à la Ferme arriveren, is er een enorme plensbui. De uitbater is niet thuis. Hij bevestigt aan de telefoon dat we ons alvast kunnen installeren. Het gaat er hier gemoedelijk aan toe. Geen vaste caravans voor een half jaar. Gewoon een echte natuurcamping met alleen tijdelijke gasten, veel families met (klein)kids die gratis gebruik kunnen maken van kano’s en pedalo’s op het meer en ander buitenspeelgoed op de oever. De Zwitserse oma en opa met uitgebreide kroost naast ons maken meteen een praatje en als we iets nodig zouden hebben, moeten we het hen simpelweg vragen.

We kunnen eten in het sympathiek keukentje en na een heerlijk warme douche is er tijd voor m’n boek “De 100 jarige man die door het raam kroop en verdween” (met dank aan Thérèse voor de tip).