Klik hier voor alle andere fotos

De meteo voorspelt niet veel goeds voor vandaag. (Gietende) regen, een hele dag lang, en temperaturen rond 12 graden. De buurjongen van een jaar of 10 kijkt glimlachend vanuit opa’s mobilhome toe hoe die twee gekke Belgen hun tent afbreken – van binnen naar buiten, we worden steeds beter in die nieuwe methode.

De oranjerode afgedankte skilift cabines die her en der op het terrein verspreid staan om te picknicken, liggen er verlaten bij. Iedereen verkiest de keukent waar het al snel goed vol zit. Er wordt ontbeten, afgewassen, spelletjes gespeeld, boekjes gelezen en rond het stopcontact is er zelfs tijd voor een kwartiertje op de iPad, althans volgens de instructies van papa, maar als hij de klok uit het oog verliest, spelen de kids lustig verder.

Tegen 11 uur verzamelen we al onze moed bijeen. De 2 Duitse fietsvriendinnen bestuderen hun route voor de zoveelste keer op de kaart. Wij gaan er gewoon voor, ik weliswaar met natte voeten ondanks de droge sokken die ik daarnet aantrok.

Langs het Lac de Joux naar Le Pont en verder naar Vallorbe trappen we ons warm op een grint-met-veel-keien-pad in het bos dat opperste concentratie vraagt. Als we koffie willen drinken, kunnen we helaas niets vinden. Het stadje ligt er nat en een beetje triest bij. De kleurrijke vlagjes in de straten (Liberté et Patrie) kunnen de boel niet echt opvrolijken.

Terwijl ik inkopen doe, bekijkt Jan mogelijke alternatieven voor de dag. Na een extra stevige klim naar het station, beslissen we opnieuw een stuk met de trein te overbruggen in de hoop vanaf morgen dan het laatste eind écht te kunnen fietsen.

We sponsoren de SBB en reizen via 3 overstappen (Cossonay, Yverdon-les-Bains, Neuchâtel) naar La Chaux-de-Fonds. Altijd een belevenis op zich toch. We ontdekken dat er ook in dit land kleine stations zijn met enkel trappen en dat de ene fietswagon al wat beter doordacht is dan de andere. Na iets meer dan twee uur zijn we op onze bestemming.

Het blijft gieten. De camping ligt 2 km verderop, maar wel weer fiks bergop. De mijnheer aan het onthaal biedt spontaan zijn dortoir aan bij het zien van 2 verzopen waterkiekens. Oef. Basic, maar een dak boven ons hoofd en mét verwarming. Tijd om uit te pakken en alles te drogen te hangen.

Tiens, een oude bekende. Onze Nederlandse vriend, van wie we de naam nu nog steeds niet kennen, kampeert hardnekkig in z’n tentje op het grasveld. Hij heeft niet gefietst maar lekker lang geslapen. Morgen gaat hij via Frankrijk terug richting het noorden.

Wij schuiven onze voetjes onder tafel in restaurant L’Ecureuil vlakbij met rösti op het menu. Een song van Milow speelt op de achtergrond.

Jan installeert onze matjes en slaapzak op de houten vloer en na het bijwerken van de blog, gaat het licht snel uit. Het is hier muisstil en daar genieten we van.