Onze recente Ronde van Nederland is nu officieel erkend.
We staan in de eregalerij van Nederland Fietsland
Nogmaals hartelijk dank aan alle trouwe volgers en iedereen die ons onderweg met zoveel warme gastvrijheid welkom heette ! Mede dankzij jullie werd dit terug een belevenis om niet snel te vergeten.
Het dromen over een volgende langeafstandsroute kan beginnen …
Klik hier voor alle andere fotos
Vanmorgen om 8 uur aan het ontbijt want Conny die hier ook te gast is, wil 100 km rijden. Wij vertrekken iets na negen. De lucht dreigt, er vallen een paar druppels. Regenbroek of niet? We gokken (te optimistisch) verkeerd want na amper een paar kilometer regent het pijpenstelen, dus een verplichte eerste stop.
Vanuit Nispen zijn we zo over de grens. Vlaanderen slaapt nog op deze ‘moederkes’-feestdag, wij blijven trappen… Als we tegen elf uur in Mariaburg stoppen voor een koffie bij Peter & Annie, kunnen we gelukkig even drogen en klaart de lucht op. De navigatie kan uit. Vanaf nu volgen we onze neus en de gemiddelde snelheid lijkt precies spontaan een beetje te stijgen?
Dag op dag 17 jaar geleden namen we onze intrek in dit huis in Hofstade. Vandaag is het zalig “thuis”komen na meer dan 3 mooie weken onderweg. Jan verheugt zich op een koffietje met de enige echte Lotus speculoos, ik kijk uit naar m’n ontbijt met home made granola en vers fruit. Na meer dan 20 verschillende douches en bedden, weten we dewelke we prefereren ;-). Onze tuin kan een kabouter gebruiken – zeker nu we al die opvallend keurige Nederlandse tuinen hebben gezien.
Home sweet home. Tijd om stiekem te beginnen dromen van een nieuwe route ?
Etappes
Klik hier voor alle andere fotos
De hoogslaper in Tinekes tuinhuisje sliep comfortabeler dan op het eerste zicht gevreesd en de wilde dieren hielden zich gelukkig koest in het bos. Alleen de koekoek liet ‘s ochtends van zich horen, al zou dat ook die van de ouderwetse klok in de living geweest kunnen zijn, blijkt later als we aan de ontbijttafel zitten. Daar ontdekken we bovendien dat we in België hebben geslapen… We hadden het kunnen weten aan de vele putten en bulten in de bosweg natuurlijk.
Eens we de grens opnieuw oversteken ligt er naast die bosweg een keurig asfalten fietspad (dus niet brommen). Oef. Het weer is aangenaam zomers, zon en blauwe lucht. De zonnecrème komt goed van pas.
Vandaag staat het laatste stuk van de ronde op het programma en die is meer dan de moeite waard. De baronie van Breda is een aaneenschakeling van groene bossen, naald- en loofbomen, zorgvuldig beheerd door staatsbosbeheer. Het ene pad is al zanderiger dan het andere, maar onze Santosjes blijven ook off road perfect in balans.
Het enige waarvoor we alert dienen te blijven, zijn tegenliggers als het pad smal wordt. We hebben er de afgelopen weken een bonte variëteit van zien passeren op tal van types fietsen – de elektrische met stip op 1, en de Hollandse omafiets op 2.
De begroeting ging meestal van ‘hi, hai, hoi, hallo, goedemorgen, dag’ of beperkte zich tot een kort knikje, soms kon er een brede glimlach af of ging er een ‘I like’ duim de lucht in. In Den Haag meldde een man in keurig pak vriendelijk doch assertief ‘u rijdt tegengesteld’. De jeugd zorgde ook in een stiltegebied vaak voor een vleugje hippe beats via de draagbare speakers (in-ears zijn blijkbaar een beetje passé). Af en toe geldt het recht van de sterkste. Dan blijft je tegenligger gewoon recht voor zich uitstaren en flink doortrappen. In zo’n geval is uitwijken de beste optie… age before beauty 😉 ?
Tegen iets voor vijf zien we het bordje Nispen. Yes! We hebben de lus rondgemaakt. Leny en Ted ontvangen ons met open armen in hun huis. We heffen samen het glas op onze ronde.
Nederland, bovenstebeste buurland !
Etappes
Klik hier voor alle andere fotos
Zondag vandaag. Wim is om kwart over acht al klaar voor een rit met de wielerclub. Joke verzorgt het ontbijt en moet om half tien weg, dus we zitten op tijd op de fiets. Het dorp bekomt van een drukke kermisnacht.
Vermits we volgens Jan toch geen hoekje kunnen afsteken, rijden we naar de plek waar we gisteravond gestrand waren. De band houdt stand. Duimen maar.
We fietsen op de heide, maar niet ver van iedereen… fietsen met z’n beiden, maar niet jij en ik alleen. Op een bankje wringen 5 wandelaars om een plaatsje om van het uniek landschap te genieten. Wat verder hebben 3 joggers een privé bezemwagen op 2 wielen. De wielewaalvrienden verzamelen om vogels te spotten.
Via Mierlo rijden we Eindhoven binnen langs een wijk met heel wat nieuwbouw, af en toe opvallend riant. Plots duikt middenin de vlakte een heuvel(tje) op. Daarna een aantal industriële sites. Deze stad was oorspronkelijk een agrarisch centrum maar ontwikkelde later textiel- en sigarenindustrie. Ze kende een explosieve groei dankzij Daf en Philips.
Onze gids benoemt haar als een van de grootste en modernste van Nederland. Jan ziet mama Riviere nog zitten in haar rood Dafke, elke dag op en neer naar de bakkerij, een vleugje nostalgie met een knipoog. Ik herinner mij het Evoluon, een Technopolis avant la lettre waar we als kind op heel veel knopjes mochten drukken om spelenderwijs de technologie van de toekomst te ontdekken.
Het dijkpad langs het Beatrixkanaal bolt uitstekend. Op een brug steekt een man al grappend z’n duim omhoog alsof hij wil liften. Euh… geen plaats meer op de bagagedrager, vrees ik.
Na een koffiepauze in het gezellig druk Oirschot rijden we naar de bestemming van vandaag. Het is even zoeken in het bos en als we aankomen, is er geen vriendin te bespeuren… alleen binnen een blaffende hond. We proberen te bellen, sms’en en mailen.
Als we na drie kwartier op zoek willen gaan naar een alternatief belt Tineke ons op. Haar dochter is hoogzwanger en ze was daarnaartoe, onze afspraak helemaal uit het oog verloren. We spreken af dat wij alvast iets gaan eten en daarna terugkeren. Rond half acht kunnen we onze intrek nemen in ons kabouterhuisje voor een nacht. Vrienden op de fiets, over een bijzondere ervaring gesproken… hopelijk geen boze wolf aan onze deur vannacht…
Etappes
Klik hier voor alle andere fotos
De hele nacht tikte de regen zachtjes tegen het raam. We komen stilaan maar zeker weer in de bewoonde wereld. Uit het open slaapkamerraam klonk in de verte het geruis van een snelweg. Desalniettemin hebben we prima geslapen. We ontbijten in het gezelschap van twee andere vakantiefietsers aan de keukentafel met zicht op Tinys verzorgde tuin.
Als we willen vertrekken, constateert Jan een lekke achterband. Het zal toch niet waar zijn? Thorn lijkt een beetje vervloekt. Vorig jaar had hij net hier een gelijkaardig probleem.
Maar dit jaar zijn we beter gewapend. Na de reparatiecursus van de wereldfietser kunnen we alles aan ;-). Beter binnen in de garage dan ergens onderweg in de regen. Met een uur vertraging gaan we op pad richting Eindhoven. Een dubbelcheck van de bandenspanning bij de fietsenmaker – die dat trouwens louter op z’n gevoel doet, geen drukmeter te zien, puur ervaring…
De kleurrijke fun beach net buiten het dorp ligt er verlaten bij. Een frisse dag vandaag, inderdaad helemaal geen badpakkenweertje en ijsberen zullen er hier misschien niet wonen.
Op de Julianaweg passeren we ‘het witte huis’, iemand met presidentiële ambities in dit monarchisch land? Veel groenten, fruit en bloemen in de streek: appels en peren, aardbeien, frambozen, boontjes, aardappelen, bieten, een veld dat zowaar naar verse uiensoep ruikt. Maar ook lelies, gladiolen en wie weet uw toekomstige kerstboom. De boerderij met bijenvriendelijk geteelde asperges oogt bijzonder sympathiek.
Drie jagers verkennen het terrein met hun jeep die ‘Wildbeheer’ vermeldt. Nederland, georganiseerd land.
We fietsen nu op de Oeverlandroute, ruilen Limburg voor Noord-Brabant. Rijden 40 km voor we het eerste terrasje tegenkomen. De Turfstaeker vlakbij natuurgebied De Peel serveert heerlijke scones met clotted cream en home made bessengelei. Die geven extra energie die later goed van pas komt.
Amper vertrokken rijdt Jan opnieuw lek. We begrijpen er niets van. Weer een nieuwe binnenband, de reserve slinkt. Dan maar even langs Lucas fietsen, lang leve Google en de mobiele telefoon. Een vriendelijke man kijkt alles na en vervangt toch maar het velglint. Ook dat blijkt niet te helpen want middenin het bos na 5 kilometer hetzelfde fenomeen. We stappen tot een grotere weg en bellen onze vrienden op de fiets. Wim is zo vriendelijk Jan met kapotte fiets op te pikken. Ik rijd de laatste 10 km alleen.
Na het avondeten volgt een grondige inspectie en vinden we de snoodaard die voor de miserie zorgt: een ultrakort ijzeren stukje van minder dan 1 mm aan de binnenkant van de buitenband, niet te zien met het blote oog, maar wel voelbaar. Oef, 3 lekke banden op 1 dag volstaan. Op hoop van zegen. Morgen de dag van de waarheid!
Etappes