Klik hier voor alle andere fotos

Jan heeft als een blok geslapen ondanks het geronk van de tractoren tot laat in de avond. Zouden al die kilometerkes er voor iets tussenzitten? Vanmorgen staan we op in de regen. Het is dus spurten naar de douche, een snelle boterham uit het vuistje, en dan nat inpakken. Niet ideaal, maar we hebben het overleefd. What doesn’t kill you, makes you stronger 😉

Op de fiets krijgen we meteen een portie gezonde boerenlucht mee, ahum. In Esterwegen rijden we bijna letterlijk backerei café Otten binnen “onze keuken maakt niet slank, maar wel gelukkig”. We ondervinden het aan den lijve. De koffie warmt ons op. Nu zijn we klaar voor de dag.

Esterwegen heeft een triest verleden, leert ons de reisgids. In de Tweede Wereldoorlog was hier een groot concentratiekamp, niet zo gekend als Auschwitz, maar helaas niet minder gruwelijk.

Van de provincie Ammerland rijden we naar de provincie Emsland, een veen- en turfwinningsgebied. Volgens Jan ligt m’n tempo een stuk hoger dan in het begin. Zou dat de conditie zijn na meer dan 1000 km of het feit dat (mijn favoriet) fietsland Nederland steeds dichterbij komt?

In Kluse worden we “herzlich wilkommen” geheten en 500 meter verder staat de perfecte picknickbank. Heerlijk in de schaduw tussen de bomen, zelfs een voetsteuntje erbij, geen wespen.

Met extra energie rijden we de grens tegemoet. Een paar grote scoutskampen langs de route. In de stilte kan je onder de immense hoogspanningskabels de stroom horen knetteren.

Heel veel groene energie in dit grensgebied. Op een klein bruggetje in de bocht naar rechts na het bos ligt Nederland. De grens zelf is amper te zien, maar je merkt het meteen. Een ander straatbordje, mooi fietspad tussen de velden, vlak land, nieuwe aardappelen en bieten zover je kan kijken.

In Ter Apel houden we halt voor koffie op een gezellig terras. Leuke groene plek waar net een stijlvolle bruiloft plaatsvindt. De zwarte Cadillac blinkt feestelijk voor de deur.

Nog een boogscheut en we arriveren op de Mini-camping Emmerdennen, middenin de natuur gelegen, niet te groot, met zicht op een aantal volkstuintjes. Voor ons tentje staan een appelboom en een picknickbank die onze buurvrouw Irene heeft opgefleurd met wat bloemen.

De gezelligheid valt meteen op. Iedereen praat met iedereen. De buurman van links heeft medelijden met die Belgische trekkers en biedt spontaan een restje hertenstoofpot aan, de buurvrouw van rechts heeft nog een ui en knoflook voor in onze pasta. We genieten van een zachte zomeravond, meer moet dat niet zijn.

Klik hier voor alle andere fotos

Vandaag om 9u20 op de fiets, ons ochtendrecord. “Wat een succes”, juicht Jan. We geraken ondertussen natuurlijk geroutineerd in het op- en aftuigen van onze tent en fietsen. Vooraan bij Jan de keukenspullen en regenkledij, bij mij de mondvoorraad en bij beiden achteraan de slaapkamer inclusief kleerkast – van keuzestress heb je op zo’n fietsvakantie amper last. Op Jans bagagedrager ons mobiel huis, met ca 2 kg een lichtgewicht in zijn categorie.

Onze buren zijn ook al wakker en in de weer. De Duitser heeft nog steeds last van z’n knie en beslist naar huis terug te keren. Ik leen hem onze Flexiumgel, weer 2 gram minder in onze bagage. Aan het ontbijt ontmoeten we een groepje jongeren. Ze zijn op fietstocht richting Hannover en zelf verantwoordelijk voor de hele organisatie: route, proviand (een grote pot Nutella mag niet ontbreken), slaapplaats, etc. Hun begeleider houdt enkel een oogje in het zeil. Hij fietste vorig jaar 4 maand door Zuid-Europa en spreekt vlot Engels.

Net voorbij de camping brengt een veer ons over de Weser. De zon schijnt, de lucht is blauw. De weergoden zijn duidelijk beter gezind. We rijden middenin een weids panorama, 360 graden in het rond, opvallend vlakker dan de vorige dagen. De strakke bries, pal op kop, speelt ons bijgevolg parten. Twee Hollandse meiden die ons pad kruisen (met oranje Ortlieb tassen), hebben daar duidelijk geen last van. Ze vliegen als het ware voorbij.

Wij blijven gestaag trappen op het ritme van de wieken van de vele windmolens die we tegenkomen. Oeps, wat vliegt daar nu? Een knalgele kanarievogel scheert vlak voor onze neus, gelukzalig profiterend van de wind. Een knalrode oldtimer tractor bestuurd door een hippe boer met assorti koptelefoon verdient de prijs van de mooiste tractor op onze trip – en we hebben er heel veel gezien, geloof me vrij.

We passeren een paardenpension. Iets verderop lijkt een immense boom- en plantenkwekerij te zijn. En alles ligt er frisgroen bij alsof dit dorp als enige aan de recente droogte is ontsnapt. In een wijk is er een protestactie tegen de aanleg van een geplande snelweg. De mannen van de gemeente vullen hun dag met putjes vullen. Een arbeider veegt de steentjes bij elkaar, twee staan erop te kijken, en een andere komt met z’n pletwals in slow motion aangereden voor de finishing touch.

Als we na een koffiestop in een oerdegelijk traditioneel danscafé (iets voor mama Vanderstappen?) de laatste kilometers fietsen, rinkelt een jongen van een jaar of 5 enthousiast z’n fietsbel om ons te groeten. Jan rinkelt vrolijk terug.

Tegen vijf uur zijn we op onze bestemming. Tijd voor een frisse douche en daarna beentjes onder tafel in het lokaal Gasthof om het Duits stuk van de Jutlandroute passend af te sluiten met een wienerschnitzel. Je kan niet geloven hoe heerlijk die smaakt – ondanks het niet zo hip kader.

Klik hier voor alle andere fotos

Hip hip hoera voor Robbe. Net als ons huis wordt hij vandaag 18. Antwerpse moederdag ook.

Na een verkwikkende douche en een ontbijt met verse broodjes (met dank aan de goed georganiseerde camping-uitbater) rijden we tot aan het meer zelf. We maken kennis met een duikinstructeur. Hij spreekt vlot Engels want is een Schot die jaren geleden naar Duitsland kwam, hier duiker werd in het leger. Hij vertelt dat het meer 60 meter diep is, ontstaan door cement/zandwinning. Het water is 23 graden, uitzonderlijk door de hitte van de afgelopen 2 weken en bijna zo warm als het zwembad van Hofstade. Blijkbaar is dit een plek die internationaal gekend is bij duikers en in het weekend zou het hier altijd aardig druk zijn.

Als we wegrijden zien we aan de overkant het Deutsches Zementmuseum. We vervolgen onze route. Hindernis 1: een foutgeparkeerde auto op het fietspad – alsof we eventjes in de Koekenstad zijn. Hindernis 2: een klas vol kleine ukjes op stap met hun juf. Zij gaan gedisciplineerd opzij. Een voortuin met glitters versierd, in het groot een 25, een zilveren bruiloft misschien? Een bord dat waarschuwt voor schade aan het fietspad. Hadden ze niet beter het pad gemaakt dan het bordje neergezet? Maar toegegeven, het is een strijd tegen moeder natuur. De wortels van al die bomen lijken heel wat sterker dan het asfalt.

Fietspaden zijn er in Duitsland trouwens van soorten. Lijnrechte met glad asfalt, supersmalle, kronkelende, hobbelige, vals platte, exclusief of gedeeld met het voetpad, en heel regelmatig ook plots stoppende paden. Op de grindpaden is het kiezen tussen hobbel-de-bobbel in het diepe spoor van de tractor of balancerend langs de iets vlakkere zijkant met risico op een verkwikkende brandnetel-massage.

Maar vaak lopen ze door een prachtig stuk bos of stiltegebied, beschermd landschap en dan kom je alleen (roof)vogels, vlinders of libellen tegen. Of een ronkende formatie Duitse militaire vintage vliegtuigen, met 4 kaarsrecht op 1 lijn.

Onze route loopt vandaag tot aan de Weser rivier. De camping maakt reclame als zijnde zeer fietsvriendelijk. Benieuwd. Inderdaad, een plek voor tentjes, een paar picknicktafels en zelfs 2 berghokjes voor je fiets. De uitbater hebben we nog niet gezien, maar een van de gasten verzekerde ons dat we ons konden installeren. Afrekenen? Oh ja, kom morgen maar voor je vertrekt. En wensen jullie verse broodjes? Onze bestelling staat genoteerd. Geen idee wat dat hier gaat kosten, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt.

We delen de plek met een Duits koppel en een Duitse vakantiefietser die serieus last heeft van z’n knie. Het is een zachte zomeravond en we kunnen nog heerlijk buiten zitten. Tijd voor de e-reader. Jan verdiept zich in een fietsverhaal van Frank van Rijn. Ik lees ‘Het smelt’ van Lize Spit.

Klik hier voor alle andere fotos

Vandaag duimen we voor Paul.

We ontwaken in de regen. Deze camping heeft z’n beste tijd een beetje gehad. We voelen ons op kamp, al was dat volgens Jan in zijn herinnering nog beter. Rolletje wc-papier meenemen naar het toilet, alleen koud water uit de kraan aan de lavabo’s, muntjes voor warm water in de douche die niet groot is en zo goed als overal nat wordt. Gratis gezelschap van spinnen…
Als we aan het ontbijt willen beginnen, blijkt op de koop toe onze lekkere bio blauwe bessen confituurpot gebroken en uitgelopen. Gelukkig is er nog voldoende andere voorraad. De twee jonge poezen hebben de kaas geroken, het is kwestie van ze op afstand te houden. Een (caravan)-dame uit Hamburg heeft medelijden met ons kamperen in het tentje in al die regen. We verzekeren haar dat we droog blijven. Ze wenst ons een leuke verdere tocht en ‘dat jullie gezond mogen blijven’. In m’n beste Jean-Marie Pfaff Duits wens ik haar een fijne dag.

Als we aan het (gratis) veerpont staan te wachten, vaart een groot cruiseschip langs. De passagiers wuiven enthousiast vanop het dek. Wat verderop een ooievaar op z’n nest. Een oma in schort met regenlaarzen aan komt tussen het koken door even checken of er op straat iets te beleven valt. Ze moedigt me aan: ‘bleiben gas geben’.

De zon schijnt, er is meer wind. We houden de moed erin. Een insect heeft het op Jan gemunt, tweemaal gestoken met een dikke bult tot gevolg. Zo hebben we de muggenzalf toch niet voor niets heel de tijd meegesleurd.

In de velden in Wacken worden alle sporen uitgewist van een groot open air metalheads festival dat hier begin augustus plaatsvond. Even boodschappen doen voor de picknick. Bij Netto geldt er duidelijk wel statiegeld voor petflessen. Een mijnheer heeft z’n hele winkelkar volgeladen en steekt ze geduldig een voor een in de recyclagemachine.

Wanneer we ‘s middags een plekje zoeken om te stoppen, blijkt het Fahrrad café helaas alleen in het weekend open. We zetten ons noodgedwongen langs de kant van de weg. Een oma fietst voorbij met twee kleindochters. Wat later zien we de jongsten met een hele emmer appels uit een boom klauteren. Die hebben appelmoes voor een hele winter. Veel mooie boerderijen met perfect gelegde rieten daken op onze weg. En 1 km na onze lunchstop een bushokje ingericht met 2 oranjebruine stoffen zeteltjes, een tafeltje en zelfs een kanten gordijntje. Hadden we dat geweten…

Voor de oversteek van de Elbe moeten we de veerboot op. Terwijl een lange rij auto’s en vrachtwagens staat te wachten, rijden wij gewoon recht tot aan de inscheping, lekker handig. Eens op het water vliegen meerdere families ganzen met ons mee.

Dankzij de veerman is het 5 km minder fietsen dan de gps aangaf, voor we aankomen op de camping van de Hemmoor duikclub aan de Kreidesee. Tentje opzetten, kokerellen en smullen, wasje doen en de blog bijwerken want door de onverwacht lange dag is het er gisteren niet meer van gekomen, dus hoog tijd om dat in te halen.

Klik hier voor alle andere fotos

De setting van het ontbijt is vandaag wel heel bijzonder: een grote balzaal waar elk moment het rode doek kan opgaan voor de eerste de beste Duitse schlagerzanger. Origineel traditioneel. De jongste gast zit in een hoge kinderstoel aan het tafeltje naast ons braaf z’n yoghurt te eten. De anderen zijn gemiddeld 20 jaar ouder. Wel gemütlich.

We rijden het dorp uit via een woonwijk. Terwijl ik een foto neem, wordt Jan aangesproken door twee wandelaars, gewapend met paraplu, geïnteresseerd in onze tocht. Zelf komen ze uit Düsseldorf en blijven fervent actief want ze willen 100 worden, nietwaar?

Bossen, weilanden en grote boerderijen wisselen elkaar af. Net op het nippertje kan ik een botsing met een overlopende haas vermijden. Uit het raam op de eerste verdieping van een huis overschouwt een papegaai in een kooi de wereld. Een dame waagt zich aan een frisse duik in het meer.

Koffiestop net voorbij Schleswig, vlakbij de Vikingvesting Haithabu. Tussen ca 800 en 1000 was dit een van de grootste handelscentra in Noord-Europa.

Daarna kilometers maïsvelden, maar ook hier zien die er mager uit door de droogte. Een kiezelsteengroeve. En dan is er in Kropp nog tijd voor een koffietje. We zijn terug in de bewoonde wereld want tot grote vreugde van Jan wordt die hier geserveerd mét Lotus speculoos.

Net voor we aan het eind van de rit van de dag denken te zijn, komt een hond hard blaffend achter ons aan. Tandje bijsteken en gelukkig geeft hij op. Wel effe schrikken.

Als we op de camping aankomen, blijkt het daar ruhetag te zijn. Van pech gesproken. Er zit niets anders op dan verder te fietsen. We vervolgen onze route langs en over het breed Noord-Oost zeekanaal. We hebben het bos voor ons alleen.

Uiteindelijk checken we in bij Büttner Campingplatz in Hohenhorn met 102 km op de teller. Als we de tent willen opzetten, begint het weer te regenen. Gelukkig is er een klein afdakje en is de gastvrouw heel vriendelijk. Ze leent ons haar blikopener en zo tover ik de minestrone, made in Italy, die ik 300 km geleden in Denemarken kocht, in geen tijd om tot een maaltijdsoep die we met smaak opeten in de Duitse regen. Vanop ons bankje zien we het zoveelste schip passeren op het kanaal.