Klik hier voor alle andere fotos

Hip hip hoera voor Robbe. Net als ons huis wordt hij vandaag 18. Antwerpse moederdag ook.

Na een verkwikkende douche en een ontbijt met verse broodjes (met dank aan de goed georganiseerde camping-uitbater) rijden we tot aan het meer zelf. We maken kennis met een duikinstructeur. Hij spreekt vlot Engels want is een Schot die jaren geleden naar Duitsland kwam, hier duiker werd in het leger. Hij vertelt dat het meer 60 meter diep is, ontstaan door cement/zandwinning. Het water is 23 graden, uitzonderlijk door de hitte van de afgelopen 2 weken en bijna zo warm als het zwembad van Hofstade. Blijkbaar is dit een plek die internationaal gekend is bij duikers en in het weekend zou het hier altijd aardig druk zijn.

Als we wegrijden zien we aan de overkant het Deutsches Zementmuseum. We vervolgen onze route. Hindernis 1: een foutgeparkeerde auto op het fietspad – alsof we eventjes in de Koekenstad zijn. Hindernis 2: een klas vol kleine ukjes op stap met hun juf. Zij gaan gedisciplineerd opzij. Een voortuin met glitters versierd, in het groot een 25, een zilveren bruiloft misschien? Een bord dat waarschuwt voor schade aan het fietspad. Hadden ze niet beter het pad gemaakt dan het bordje neergezet? Maar toegegeven, het is een strijd tegen moeder natuur. De wortels van al die bomen lijken heel wat sterker dan het asfalt.

Fietspaden zijn er in Duitsland trouwens van soorten. Lijnrechte met glad asfalt, supersmalle, kronkelende, hobbelige, vals platte, exclusief of gedeeld met het voetpad, en heel regelmatig ook plots stoppende paden. Op de grindpaden is het kiezen tussen hobbel-de-bobbel in het diepe spoor van de tractor of balancerend langs de iets vlakkere zijkant met risico op een verkwikkende brandnetel-massage.

Maar vaak lopen ze door een prachtig stuk bos of stiltegebied, beschermd landschap en dan kom je alleen (roof)vogels, vlinders of libellen tegen. Of een ronkende formatie Duitse militaire vintage vliegtuigen, met 4 kaarsrecht op 1 lijn.

Onze route loopt vandaag tot aan de Weser rivier. De camping maakt reclame als zijnde zeer fietsvriendelijk. Benieuwd. Inderdaad, een plek voor tentjes, een paar picknicktafels en zelfs 2 berghokjes voor je fiets. De uitbater hebben we nog niet gezien, maar een van de gasten verzekerde ons dat we ons konden installeren. Afrekenen? Oh ja, kom morgen maar voor je vertrekt. En wensen jullie verse broodjes? Onze bestelling staat genoteerd. Geen idee wat dat hier gaat kosten, maar we hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt.

We delen de plek met een Duits koppel en een Duitse vakantiefietser die serieus last heeft van z’n knie. Het is een zachte zomeravond en we kunnen nog heerlijk buiten zitten. Tijd voor de e-reader. Jan verdiept zich in een fietsverhaal van Frank van Rijn. Ik lees ‘Het smelt’ van Lize Spit.