Klik hier voor alle andere fotos

Vandaag om 9u20 op de fiets, ons ochtendrecord. “Wat een succes”, juicht Jan. We geraken ondertussen natuurlijk geroutineerd in het op- en aftuigen van onze tent en fietsen. Vooraan bij Jan de keukenspullen en regenkledij, bij mij de mondvoorraad en bij beiden achteraan de slaapkamer inclusief kleerkast – van keuzestress heb je op zo’n fietsvakantie amper last. Op Jans bagagedrager ons mobiel huis, met ca 2 kg een lichtgewicht in zijn categorie.

Onze buren zijn ook al wakker en in de weer. De Duitser heeft nog steeds last van z’n knie en beslist naar huis terug te keren. Ik leen hem onze Flexiumgel, weer 2 gram minder in onze bagage. Aan het ontbijt ontmoeten we een groepje jongeren. Ze zijn op fietstocht richting Hannover en zelf verantwoordelijk voor de hele organisatie: route, proviand (een grote pot Nutella mag niet ontbreken), slaapplaats, etc. Hun begeleider houdt enkel een oogje in het zeil. Hij fietste vorig jaar 4 maand door Zuid-Europa en spreekt vlot Engels.

Net voorbij de camping brengt een veer ons over de Weser. De zon schijnt, de lucht is blauw. De weergoden zijn duidelijk beter gezind. We rijden middenin een weids panorama, 360 graden in het rond, opvallend vlakker dan de vorige dagen. De strakke bries, pal op kop, speelt ons bijgevolg parten. Twee Hollandse meiden die ons pad kruisen (met oranje Ortlieb tassen), hebben daar duidelijk geen last van. Ze vliegen als het ware voorbij.

Wij blijven gestaag trappen op het ritme van de wieken van de vele windmolens die we tegenkomen. Oeps, wat vliegt daar nu? Een knalgele kanarievogel scheert vlak voor onze neus, gelukzalig profiterend van de wind. Een knalrode oldtimer tractor bestuurd door een hippe boer met assorti koptelefoon verdient de prijs van de mooiste tractor op onze trip – en we hebben er heel veel gezien, geloof me vrij.

We passeren een paardenpension. Iets verderop lijkt een immense boom- en plantenkwekerij te zijn. En alles ligt er frisgroen bij alsof dit dorp als enige aan de recente droogte is ontsnapt. In een wijk is er een protestactie tegen de aanleg van een geplande snelweg. De mannen van de gemeente vullen hun dag met putjes vullen. Een arbeider veegt de steentjes bij elkaar, twee staan erop te kijken, en een andere komt met z’n pletwals in slow motion aangereden voor de finishing touch.

Als we na een koffiestop in een oerdegelijk traditioneel danscafé (iets voor mama Vanderstappen?) de laatste kilometers fietsen, rinkelt een jongen van een jaar of 5 enthousiast z’n fietsbel om ons te groeten. Jan rinkelt vrolijk terug.

Tegen vijf uur zijn we op onze bestemming. Tijd voor een frisse douche en daarna beentjes onder tafel in het lokaal Gasthof om het Duits stuk van de Jutlandroute passend af te sluiten met een wienerschnitzel. Je kan niet geloven hoe heerlijk die smaakt – ondanks het niet zo hip kader.