Lieve vrienden & familie,

2020. Wat een jaar. ‘Don’t hurry, be happy’ wensten we jullie eind vorig jaar. Van hurry was inderdaad weinig sprake, van happy gelukkig meestal wel.

De start was intens doordat we al snel afscheid moesten nemen van vriend Paul. Veel te vroeg, op een koude maar zonnige januari-dag, met een tot in de puntjes verzorgde dienst en drink. Helemaal Ubuntu, zoals hij in het leven stond.

In januari konden we nog zorgeloos al fietsend naar kantoor, Jan naar klant Partena in Brussel, ik naar Mechelen. Bij DXC gaat het transformatieverhaal verder. Nieuwe bazen, nieuwe wetten. We staan erbij en kijken ernaar, bij momenten met enige verwondering. Gelukkig vormen we met een aantal collega’s een fijn quaranteam nu we sinds 13 maart full-time naar thuiswerk zijn overgeschakeld. Jan werkt beneden, ik boven, en af en toe komen we elkaar tegen in de keuken. De vele videocalls zorgen voor animo en de stemmen van elkaars collega’s klinken elke thuiswerkdag iets meer vertrouwd. Eh oui, même en français.

In mei en juni combineerde ik het werk met deeltijdse mantelzorg voor papa & Annemie. Papa was begin april op straat gevallen, Annemie begin mei – met dank aan de hobbelige trottoirs van burgemeester Bart… Samen met Joke en Koen organiseerden we hun 24/7 omkadering en na een zestal weken was het grootste leed geleden. Vandaag is de gebroken knie verleden tijd. Annemie stapt en fietst weer en ook papa gaat op pad voor zijn dagelijkse wandeling in de Koekenstad.

In Oostende doet Bomma hetzelfde en godzijdank moest zij na haar val op straat niet naar het ziekenhuis. Bompa werd in september 80. Dat vierden we met een voorzichtig koffie-met-lekkere-taartjes-bezoek. Sindsdien zijn het drempel- of wandelbezoekjes, een telefoontje of eens een Skype.

De jonge generatie zoekt en vindt z’n weg, ook in deze bizarre tijden. Tim en Sylvie ruilden de Ostendialaan voor een huis met tuin in de buurt van de oma’s en opa’s. Matisse geniet zichtbaar van al die extra ruimte, zowel binnen als buiten. Jeroom startte z’n nieuwe job en kon na 11 lange maanden Marina uit Brazilië verwelkomen in hun flat met zicht op het Atomium. De trouw die ze in de zomer hadden gepland, is uitgesteld, maar gelukkig zijn ze nu eindelijk samen. Laurens ging ook voor een nieuwe job en Javiera maakt stapje voor stapje vorderingen met het Nederlands. Met hun zelf omgebouwde camper trekken ze er regelmatig op uit.

Bij de Volckaertjes hebben Pieter en Tobias hun broers-samen-op-kot-leven vaarwel gezegd. Pieter trok terug naar z’n roots en woont nu met een aantal vrienden in Leuven. Met een bachelordiploma van de UA op zak, begon hij aan een master Culturele Studies aan de KU Leuven. Z’n scoutshemd heeft hij aan de haak gehangen. Hij focust op culturele activiteiten, oa een studentenjob bij StuBru (waar hij zelfs 10 dagen voor in quarantaine moest). Muzikant Tobias bleef in Antwerpen waar hij normaliter aan het eind van dit academiejaar z’n masterdiploma zal halen. Zeker voor hem en Marie zijn het rare tijden nu alle live culturele activiteiten on hold staan. Wie herkent hem op sax in de trailer van de Q-Some Big Band ? Kaat en Oscar bouwen vanuit hun co-housing flat in Brussel elk op hun manier aan een mooiere wereld met architectenprojecten te lande.

In de Jan Van Rijswijcklaan zorgen Willem en Anna voor leven in huis. De schoolsluiting in het voorjaar was niet evident, maar in september trokken ze extra blijgezind opnieuw naar de Musica en hun vrienden. Vermits ook Anna nu kan fietsen, is de busrit vervangen door een fietstochtje met papa Koen, een vooruitgang voor onze planeet. Willem heeft het tennis ingeruild voor voetbal bij VK Valaarhof, samen met z’n vriend Benjamin. Anna kan amper wachten tot ze naar het eerste leerjaar mag om te leren lezen, schrijven en rekenen. De kleuterjuf schreef recent op haar rapport dat ze met een klas vol Anna’s wel tot haar 80ste wilde werken. Van een mooi compliment gesproken.

En zo is er veel om dankbaar om te zijn. Mechteld schreef onlangs dat ze haar zegeningen telt. Het inspireert ons om hetzelfde te doen. Sommige dingen waren het afgelopen jaar wat moeilijker. M’n nieuwe Santos fiets reed veel minder kilometers dan gedacht. We moesten onze zomerse fiets-kampeer-vakantie naar Wenen annuleren. We misten het spontaan sociaal contact, het gezellig ongedwongen rond de tafel zitten met familie en vrienden, de logeerpartijtjes van Anna en Willem, het samenwerken op kantoor met de collega’s.

Maar we keerden terug naar de essentie. Voor even geen ‘rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan’, maar simpelweg home sweet home. Jan experimenteerde verder met desems en verfijnde zijn broodbak methodes. Onze dagelijkse ochtend- en avondwandelingen lieten ons onze directe buurt verder ontdekken en hielden onze conditie (min of meer) op peil. We beleefden het wisselen van de seizoenen bewuster. We ontdekten prachtige natuurplekken in eigen land. Sinds maart zagen we het huis van Jolijn en Sébastien letterlijk groeien. Onze carport kreeg na 20 jaar een nieuw kleedje en met de hulp van Colora kreeg m’n bureau alvast een frisse look.

Niettegenstaande de afstand voelden we ons verbonden dankzij telefoontjes, berichten en drempelbezoekjes. Het verrassingsterrasbezoek van Nadia en Frieda bij mijn verjaardag was er een om nooit te vergeten. De rijkelijk gevulde feestbox die Joke en Filip maakten voor hun parelmoeren huwelijksverjaardag (persoonlijk bezorgd door student-chauffeur Tobias) deed de hele familie delen in hun feestvreugde. Koen en Tonya vierden hun kristallen jubileum, in Antwerpen – zonder Moskouse sneeuw, met een take away dinner. De magische handen van vriendin osteopate Frieda verlosten me van helse schouderpijn. En, last but not least, in afwachting van de heropening van de kapsalons, nemen we de bad hair days tegenwoordig gewoon voor wat ze zijn 😉.

We kijken uit naar een nieuw jaar vol:
#geloof – in jou en mij
#hoop – doet leven
#liefde – overwint alles

Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
“Avond” op Youtube