Klik hier voor alle andere fotos

Jan trok vannacht z’n donsjas aan en heeft van de slag beter geslapen. Op een fietsblog lazen we dat een andere vakantiefietser het hier spooky vond en bijgevolg doorreed. Er is iets van. De camping is zo goed als verlaten. Wij staan naast een stacaravan (met voortent en afgebakende “tuin”) waar we gestommel horen, maar niemand zien.

Anderzijds betekent het rust en een nette familiebadkamer voor ons alleen. De wind ruiste door de bomen en tegen de ochtend zorgden een koekoek en een bende kikkers voor achtergrondmuziek. Ontbijt met lekker mormorbrød. Daarna kennismaken met de eigenaar en afrekenen. Hij vertelt over de dijk die door Nederlanders is gebouwd na een zware “stormflod” waarbij in 1872 heel wat mensen het leven lieten. Dankzij de Nederlandse expertise heeft men op het eiland Lolland een kwart land teruggewonnen van de zee. Echt grote bomen zal je hier niet vinden omdat de wortels niet kunnen hechten omwille van de zandgrond.

We hernemen de route en fietsen 30 km over de graveldijk. De windmolens draaien op volle toeren en wij hebben meer geluk met de windrichting dan gisteren. Achter ons dreigende donkere wolken, voor ons klaart de lucht op. Oef. We komen amper iemand tegen. Enkel een sporadische wandelaar, een jogger, een gezin met kinderen wiens vlieger een vlucht vooruit heeft genomen en nu hangt te bengelen in een boom, tot grote teleurstelling van de kleine jongen. Wat verderop danst een vrolijke jongedame sierlijk haar dag in, airpods in de oren.

Na het fribadestrand en de gigantische bouwwerf voor de Fehmarnbeltverbinding, rijden we Rødbyhavn binnen. Tijd voor boodschappen zodat we kunnen picknicken. Terwijl we aan tafel zitten, passeert er een gast van een jaar of 30. Hij stapt als pelgrim naar Compostela, is ten noorden van Kopenhagen gestart en hoopt binnen een vijftal maand 3600 km te hebben afgelegd door Denemarken, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk. Gewapend met wandelstokken en 7 kg bagage, inclusief tent, water en eten. Diep respect!

Wij zetten onze weg verder via een fietspad door de velden, een oude spoorlijn, slalommend rond verschillende plassen.

In Holeby loopt de route plots letterlijk door een bouwwerf. Gelukkig wijst een vriendelijke arbeider ons de weg. Een koffie/theepauze bij een echte warme bakker in Maribo en de camping in Sakskøbing lonkt.

Klik hier voor alle andere fotos

Ochtendstond heeft goud in de mond. Ik ben al rond 6 uur wakker en profiteer van een extra lange douche om op te warmen. Jan heeft spijt dat hij z’n mummie slaapzak thuis heeft gelaten, maar spijt komt altijd te laat. Hij zal het de komende dagen moeten doen met z’n quilt.

We kunnen heerlijk ontbijten in de gemeenschappelijke ruimte, met zicht op de slapende camping en in de verte zowaar een straaltje zon.

Net voor we op de fiets springen, vraagt Jan zich af waar het fototoestel is gebleven… Wat logisch denken brengt ons bij de reeds ingepakte tent… Terug uit de zak, alles open, en ja hoor, het fototoestel! Duidelijk nog niet helemaal wakker daarstraks.

Vanuit de camping is het maar een kilometer tot aan de ferry naar Svendborg. Voor 150 DKK varen we veilig naar de overkant. De Belgische dame is ook weer van de partij, net zoals haar privé bezemwagen. Het wordt een dag van eilandhoppen, nu eens met een boot, dan via een lange brug met tot 2x toe wegenwerken waarvoor we de omleiding gelukkig vrij makkelijk vinden ondanks de uitsluitend Deense borden.

In Troense worden we gecharmeerd door de prachtige huizen, gelegen aan het water, allemaal even verzorgd en sommige kleurrijk. Vlak daarna fietsen we letterlijk door Valdemars Slot. We schuilen voor een bui onder de toegangspoort terwijl zwaluwen in en uit hun nest vliegen, en maken een praatje met een Nederlands koppel dat hier is om te zeilen, maar wacht op beter weer.

Tiens, wat spot ik daar in de verte op het water? Is dat de beroemde zwaan uit Hotel Romantiek? Ze ligt er weliswaar koppel-loos bij. Zou de volgende reeks in Denemarken draaien? De setting is alvast romantisch :-). Af en toe een wolk(je) muggen krijg je er wel gratis bij.

De lunch op het terras van Efes cafe in Rudkøbing smaakt heerlijk. Beide bordjes leeg. Energie bijgetankt voor de middag, nog 45 km te gaan.

Tussen Spodsbjerg en Tårs worden we suf van de binnenlucht in de stiltezone van de ferry. Voorbij Nakskov gaat die sufheid snel over. We fietsen een heel lang eind op een graveldijk met langs de ene kant eindeloze velden en langs de andere kant de zee, beukend tegen de stevige wind op kop, met de zon als enige compagnon. We zijn blij als we een bordje zien naar Albuen strand camping. Tentje op, even sukkelen met de elektriciteit, en chillen.

Klik hier voor alle andere fotos

Sommige ontmoetingen maken indruk. Gisteravond geraakten we in de eetruimte aan de praat met een dame uit Lübeck. Ze maakt deze trip naar camping Sønderborg uit eerbetoon aan haar man die recent overleed aan ALS. Jarenlang waren ze hier vaste gast met een gehuurde Mercedes campervan. Vandaag huurt ze een kleine trekkerskhut om al wandelend herinneringen op te halen aan betere tijden. Het doet haar deugd hier te zijn na een zwaar jaar van mantelzorg. Respect. Carpe diem.

Net na ons vertrek botsen we aan het water op een klas lagere schoolkinderen die in hoge lieslaarzen garnalen en krabben proberen te vangen. De ene heeft al meer geluk dan de andere. De praktijkdag is een project van het Deense Natuurpunt dat kinderen op een meer concrete manier wil laten kennismaken met de zee. Tof om vroeg op de ochtend zoveel enthousiasme te zien.

Het fietspad loopt langs het water het bos in, deels parallel met het lokaal “Gendarme” wandelpad. Op het strand liggen hier en daar gigantische bomen, ontworteld met hun kruin in zee. Een overblijfsel van storm Surge die hier in 2023 zwaar woedde.

Aan de supermarkt hebben onze Engelse tentburen minder geluk… Lekke band. Dat wordt eerst alle bagage van de fiets laden voor ze kunnen beginnen te plakken, en ze zijn (veel) minder licht gepakt dan wij.

Wij fietsen verder langs akkers met graan, tarwe en aardappelen, boerderijen met traditionele daken in riet met een houten nok. Heuvel op, heuvel af. Met verse boerenlucht, veel boerenlucht. Benieuwd of de Denen hun CO2 uitstoot onder controle hebben.

In Fynshavn nemen we de ferry naar Søby, 100% elektrisch, gesponsord door de EU via het Horizon 2020 research and innovation programma. Opvallend stil en stabiel ondanks de deining op zee. Na een uur zijn we aan de overkant. Het is koud, er staat een fikse wind. Muts en buff aan (is dit juni ?), een efficiënte picknick aan een bankje naast het pad, en snel weer verder om warm te krijgen. Schitterende panorama’s wisselen elkaar af. Voor ons fietst een Belgische dame. Haar man volgt met de mobilhome en de hond, zo heeft ieder z’n hobby.

De receptie van de camping in Aerøskøbing is enkel open tussen 10 en 15 uur. Het is duidelijk nog laagseizoen. Een van de andere gasten wijst ons probleemloos de weg. We zetten ons tentje beschut achter een haag en maken gebruik van de compleet ingerichte keuken, wat een luxe.

Klik hier voor alle andere fotos

De eerste dag is altijd wennen. Wennen aan de beperkte bagage en onthouden wat nu ook weer waar zit. Wennen aan de temperatuur en inschatten hoeveel laagjes nodig zijn om net warm genoeg te hebben. Wennen aan het altijd buiten zijn. Back to basics.

Na 3 kilometer pikken we in op de officiële Oostzeeroute. Nog geen half uur later zijn we al 3 andere vakantiefietsers gepasseerd. We zitten goed. We rijden door nette woonwijken met Deense wimpel aan de vlaggenmast, velden in vele tinten groen, afgewisseld met stukjes bos, om uit te komen aan het water.

Tijd voor een koffie bij Annies kiosk. Andere gasten hebben om 11u ‘s ochtends al grote honger. De frieten en hotdogs gaan vlot over de toonbank, al dan niet in veggie versie.

Wij picknicken verderop op een bankje aan het beeldenpark van Smøl. De route leidt ons langs een historische site 1864 Dybbøl Banke. Een heerlijk lange heuvel naar beneden en aan de overkant van het water ligt Sønderborg.

De stadscamping is een prima eerste slaapplek. Tentje opzetten en een beetje chillen. Naast ons staan 2 Engelse vakantiefietsers. Mevrouw rolt haar matje uit voor een sessie yoga. OMG?!, zo lenig zijn wij allang niet meer.

Klik hier voor alle andere fotos

Eindelijk. Na een extra drukke werkweek, is het tijd om te vertrekken. Woensdag hebben we last minute beslist om de zorgvuldig voorbereide fietslus in Oostenrijk in te ruilen voor de Oostzeeroute in het zuiden van Denemarken omwille van het noodweer in Zuid-Duitsland en de barslechte weersvoorspellingen voor Oostenrijk. Duimen dat de Deense weergoden ons een beetje gunstig gezind willen zijn… Altijd een gokje.

Een technische storing in stembureau 60 houdt ons wat langer dan verwacht in Hofstade, maar iets voor negen rijden we weg uit onze vertrouwde buurt. De eerste lange rit voor onze Polestar. Die blijkt volgeladen met fietsen en bagage om de 300 km ipv 500 km een laadpaal nodig te hebben. Al doende leren we. Beter niet willen bijtanken als iedereen tijdens de middagpauze laadt…

Bij een laadbeurt wat verderop staat een koppel met 2 meisjes uit Hamburg naast ons. Ze hebben in België gewoond en zo raken we aan de praat. Of we Antwerpen kennen? Ja hoor! Mijnheer werkt voor VF en dat bracht hem in Bornem. Ze woonden een tijdje op ‘t Eilandje en nadien in de Cuylitsstraat… nummer 73. De voor- en nadelen van een elektrische auto, een fijne ontmoeting.

In de buurt van Hamburg gaat onze gemiddelde snelheid serieus naar beneden. De gps stuurt constant bij en zo geraken we verzeild in eindeloze straten en verkeerslichten die net op oranje/rood springen. Volgende keer negeren we de bijsturing en blijven we gewoon de autostrade volgen, ook al is het dan met vertraging.

Rond 19u30 rijden we de grens over in Flensburg. De eerste regenvlaag van de dag. Tegen dat we aankomen bij de Airbnb van Lene in Aabenraa, schijnt de avondzon. De gastvrouw is er niet. De deur is open en twee katten zorgen voor een warm welkom. De pelgrimsherberg is eenvoudig, maar we hebben een dak boven ons hoofd en een zacht bed, een prima overgang naar het kampeerleven morgen.