Klik hier voor alle andere fotos

Na een deugddoende nacht in een comfortabel bed en een uitgebreid ontbijt, checken we tevreden uit. Het hotel is z’n 3 sterren waard. Een medewerkster van het Ikea museum aan de overkant draait de reusachtige parasols open op het terras. Het is wachten op de eerste toeristen.

Wij hernemen ons traject met als doel vanavond aan te sluiten bij de Sydostleden route. Vandaag is het een kwestie van kilometers maken langs een vrij grote verbindingsweg. Het asfalt is glad en de hellingen zijn redelijk. Gelukkig is er weinig verkeer, een oldtimer, een luxe cabrio, een Tesla met 2 mountainbikes op het dak, een paar Hertz huurauto’s -steevast Volvo, een Duitse camper of Deense caravan, en eigenlijk maar 1 echte snelheidsduivel die godzijdank wel ruim afstand houdt. Welgeteld 1 wielertoerist in de tegenovergestelde richting en 1 wuivende wandelaar die de weg oversteekt en dan in het bos verdwijnt. De vogels fluiten en in de berm tjirpen bij momenten aardig wat krekels.

Het kerkje van Härlunda is perfect voor een appelstop en 13 kilometer later lacht het zonnig terras van Ålshult Handelsbod KulturKafé ons toe. Het is er gezellig druk, maar ze zijn goed georganiseerd en iedereen respecteert de afstand. We genieten van cappuccino en latte en van het mensjes kijken.

Na onze pauze is het pad avontuurlijker, door het bos, over een grintweg, daarna weer wat asfalt. Een meisje van een jaar of 8 heeft een parcours getekend op de grond en skeelert op haar eentje tussen de oranje kegeltjes door.

Yes, een eerste bordje voor Sydostleden. Vanaf morgen kan Jan wat meer relax de talrijke bordjes volgen ipv de gps track.

Niet veel later arriveren we op de Norraryds Camping. Ursula runt een adventure bedrijfje en baat de camping uit, een bezige bij. Het Nederlandse Nordic Woods van reisorganisatie Travelbase heeft hier een glamping gebouwd. Wij installeren ons op het tentveld en een vriendelijke overbuurman maakt een praatje. Hij komt uit een dorpje ten zuiden van Göteborg en moet morgen naar huis om z’n gras te maaien. Maar vandaag is het rustdag en dus zet hij zich voor z’n tv en kijkt voetbal in de schaduw van z’n caravan. In, op en aan het water wordt er gezwommen, kano gevaren en vis gevangen. Het leven zoals het is aan de Hönshyltefjorden.

Klik hier voor alle andere fotos

Terwijl een paar vroege vogels bij het ochtendgloren het meer verkennen met zeilboot of SUP plank, steken wij rond kwart over zeven onze neus buiten. 7 graden, da’s best fris aan de vis. Maar het zonnetje schijnt, dus het belooft een mooie dag te worden.

Een dauwtrip naar een warme douche en we kunnen er weer tegen. We ontbijten met wat de voorraad te bieden heeft. Hier is helaas geen vers brood te verkrijgen op de camping en de eerste winkel ligt zowaar 50 km verder.

Eerste passage is Annerstad. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, is dit een klein gehucht, een kerk en drie huizen. Jan vreest dat we vandaag het noodrantsoen nodig hebben, maar onverwacht zien we na een 25-tal km, net rond de middag, een wegwijzer naar Bolmen Fisk. Hallelujah! Een grote stoere blond-rosse Zweed met baard en lederen schort bedient z’n talrijke klanten met de glimlach. We kiezen 3 verschillende broodjes, eentje met vissalade en roze garnalen, eentje met warm gerookte zalm en dillesaus, en eentje met haring, klaargemaakt met een lekkere beetje zoetzure marinade met verse kruiden. Aan de picknicktafel naast ons delen 2 Duitse gezinnen een hele gerookte zalm, gewoon elk een vork, recht van de graat en smullen maar.

Na de lunch zetten we onze tocht verder. Het decor lijkt op dat van gisteren, veel sparrenbossen, afgewisseld met berken, mos in 50 tinten groen en citroenvlinders die blij zijn met de wilde bloemen en heide in de berm. Een dame die op paddenstoelen jaagt. We lenen de supporterstribune van voetbalclub Björkövallen voor een korte stop. Er zijn geen spelers te bespeuren, alleen een jong hert dat achter het doel wegspringt richting bos.

Het tentveldje op camping Sjostugans in Älmhult ziet er allesbehalve gezellig of vlak uit. Gelukkig biedt booking.com redding. Op amper 2 km ontdekken we het IKEA hotel, naast het IKEA museum, op de plek waar in 1958 alles ooit begon voor Ingvar Kamprad. En wie maakt er nu een reis in Zweden, zonder bij Ikea langs te gaan? De dame aan de receptie is heel vriendelijk. Ik denk dat we er een beetje moe uitzien want we krijgen de Ikea family card prijs zonder dat we een kaart moeten tonen, en een extra grote kamer op het gelijkvloers zodat de bepakte fietsen gewoon mee binnenrollen. Ze reserveert een tafeltje in het “restaurang” tegen 19u. Recht tegenover onze kamer is de grote laundry room, ideaal gewoon. Kleine wasjes, grote wasjes, laat maar lekker draaien. Niet zo gek die Zweden 🙂

Aan tafel heffen we het glas op alle Van Aeltjes die vanavond bij Koen en Thérèse in Wilrijk reünie houden. Skål!

Klik hier voor alle andere fotos

“In het bos daar staat een huisje. ‘K keek eens door het vensterraam. Kwam een fietser aangekropen. Klopte aan de deur. Help mij, help mij uit de nood of de mug die prikt me rood, laat me in uw huisje klein. ‘K zal u dankbaar zijn.” Dankbaar zijn we voor het peperkoeken huisje waar we vannacht heerlijk hebben geslapen. Of het uiteindelijk tegen de muggen hielp, is een andere vraag… (de bulten op onze benen vermenigvuldigen zich zonder dat we erom vragen). Maar we hadden water en elektriciteit en zelfs wifi, en vooral een comfortabel bed en een lekker ontbijt met zelfgebakken zuurdesem brood.

3 september. Filip is jarig. Net op tijd aan gedacht want eigenlijk zijn we de tel van de dagen een beetje kwijt. Goed teken, even weg van de wereld, dat is wat vakantie hoort te zijn.

We fietsen voorbij Ursula’s atelier. Ze zwaait enthousiast vanuit de tuin waar ze een textielbad klaarmaakt. Afgaand op haar felblauwe handschoenen vermoed ik dat ze een verfdagje heeft gepland. Het is er ideaal weer voor. Bosse kwam daarnet vriendelijk dag zeggen voor hij met de auto vertrok.

En route. Eerst de stock bijvullen in Reftele. Het landschap glooit, bossen wisselen af met grote graslanden. In een wei stijgt een koppel kraanvogels sierlijk de lucht in. Waow, gewoon live, vlakbij. Een verkeersbord waarschuwt voor elanden, maar dat lijkt louter decor. Een gigantische zwerm kraaien. Zou het kunnen dat die hier grijs-zwart zijn?

Een Amerikaanse vintage cabrio slee cruiset langzaam door de bocht. De zwartharige John Travolta uit Grease is een knappe blonde Zweed geworden. Een eind verder is een dame op wandel met een rieten mand op haar rug, op zoek naar bessen in de berm.

We bollen vlot vandaag. Zou onze conditie erop verbeteren of hebben we gewoon geluk met het reliëf en de wind? Na een 30-tal kilometer rijden we als vanzelf op de gratis ferry in Bolmsö.

Na de picknick komt de bestemming van vandaag in zicht. Althans dat denken we, maar de plek die de gps ziet voor Bolmens camping blijkt niet de juiste te zijn. Slik. Knop omdraaien en weer verder. 14 km en een paar steile hellingen later arriveren we uiteindelijk op de camping. Wat een prachtige omgeving. Op het water zijn 2 kanotrekkers aan het vissen. Benieuwd of zij iets vangen voor hun avondmaal.

Klik hier voor alle andere fotos

Het is flink afgekoeld, dus een extra fleece kwam middenin de nacht goed van pas. De baby van het Deens gezin kon precies de slaap niet vatten, voor de rest was het muisstil. Rond 7 uur worden we wakker door het gefluit van de vogels. Een warme douche en een makkelijk ontbijt aan de picknicktafel met zicht op het meer, en we zijn klaar voor een nieuwe fietsdag.

Bij het wegrijden uit de camping passeert een sliert Harley Davidsons op een gezapig tempo. Ze hebben geen haast en genieten van het landschap. Ons begin van de dag is iets pittiger. We concentreren ons op een zwaar gravelpad dat stevig op en neer gaat, toch wel zeker een uurtje. Geen tegenliggers of ander verkeer, alleen om de zoveel tijd een paar luid blaffende waakhonden die door de enorme echo in het dal telkens hun vrienden verderop lijken te verwittigen dat er 2 rare indringers op komst zijn.

Het is behoorlijk warm. Staalblauwe hemel met wat witte wolkjes. De zon schittert op het water al zijn er vandaag iets minder meren op onze tocht. Het is vooral bos nu, sparren waarvan de toppen soms tot de hemel reiken. Hier en daar afgewisseld met zilverberken. Ook vaak een stuk geveld bos. Iemand toevallig een kerstboompje nodig? De koelte van de bomen doet deugd als afwisseling voor de blakende zon op het asfalt.

Net als gisteren zijn de winkels dun gezaaid in deze regio. Gelukkig gidst OsmAnd ons feilloos naar een ICA nära. Wat zou een vakantiefietser doen zonder al die handige apps op de smartphone? Aan de buitenkant lijkt het een gewoon huis. Binnenin is het wel degelijk een winkel. Zelfs iets meer keuze dan gisteren. Ik ga voor een geïmproviseerde salade niçoise op Zweedse wijze.

Na een korte fruitstop aan de kerk van Villstad – waar de tijd letterlijk bleef stilstaan, is het nog 10 kilometer door het bos voor we aan de AirBnB van de Zwitserse Ursula en Zweedse Bosse arriveren. Ze hebben ons gezien en komen aan fietsen vanuit een buurhuis waar Ursula haar atelier heeft. Zij maakt carpets op bestelling, geweven met tweedehands stoffen. Haar man Bosse, gepensioneerd bioloog met bijzondere interesse in de 19e eeuwse Nederlandse schilderkunst, vertelt over het B&B huisje dat dateert uit 1790. Hij grapt dat Jan best z’n helm aanhoudt. Inderdaad, wat waren de mensen klein in die tijd. Hopelijk geen extra buil morgenochtend 😉

Na het avondeten maken we tijd voor een telefoontje naar Oostende en Antwerpen. Altijd fijn om de vertrouwde stemmen te horen en live bij te babbelen.

Klik hier voor alle andere fotos

1 september. Anna gaat vandaag naar het eerste leerjaar, Willem naar het vijfde. De Antwerpse Musica school is er helemaal klaar voor aan het filmpje te zien dat Koen doorstuurt. Alle kids zingen enthousiast mee op de vernieuwde speelplaats. De klassieke vriendinnen pikken na 2 maand de draad weer op. Sylvie zet Alizée voor het eerst samen met broer Matisse af bij de onthaalmoeder. En in Egenhoven begint Tom aan een nieuw avontuur. Hij gaf z’n job bij Unizo op om voltijds weer naar school te gaan en verpleging te studeren, een traject van 3 jaar. Respect!

Na een nachtje slapen beslissen wij om ons traject aan te passen. Thrive on change, niet alleen bij DXC, ook op congé. Na onze detour van gisteravond om de B&B te vinden, zitten we eigenlijk op de route richting binnenland. We laten Kattegattleden en het eindpunt Göteborg achter ons en zetten koers naar het oosten. Vaxjö wordt initieel het nieuwe doel, om daar in te pikken op de Sydostleden die onze lus rond maakt.

Onze gastheer vertrekt naar de golfclub, een Duitse medegast sorteert z’n afval en raadt ons aan “immer langsam zu fahren”. Hij vindt onze tocht wunderbar en kijkt vol bewondering naar onze riemaandrijving en de Duitse top technologie van Pinion – nicht elektrisch ?!

Jan heeft de route voorbereid aan de hand van Brouter en extra info over de Sverigeleden. Ik houd m’n hart vast omdat de eerste kennismaking langs een soort provinciale weg zonder fietspad loopt, maar ik moet toegeven dat de chauffeurs attent zijn en afstand houden. Jan dubbelcheckt en ziet dat die stukken eerder uitzondering dan regel zijn en zegt me dat een mens soms moet springen. Al snel merk ik dat het de sprong waard is. Wat een verschil in landschap. Het voelt meteen veel Zweedser aan.

Het pad is gevarieerd, een roofvogel zweeft indrukwekkend boven ons hoofd, de boerderijen zijn authentiek. De koeien liggen er relaxed bij – diverse maten en soorten, weinig zwart-wit, veel gebroken wit of schakeringen karamel van kleur. En ook de bloemen langs de weg krijgen zowaar wat diversere kleuren. We worden verrast door telkens een ander meer. De heide staat in bloei. De weg gaat veelvuldig op en neer. Soms is de afdaling voldoende als aanloop naar de volgende helling, maar af en toe lukt dat niet. Dan denk ik aan het advies van neef Stijn ‘blijven trappen’. Even alleen op de wereld, alles geven om vooruit te geraken, en uiteindelijk de opluchting als je boven komt.

In het centrum van Torestorp vertragen we voor een kleuterklas vol guitige wittekoppen die de straat oversteekt. De grappigste van de bende zwaait en roept hej, de rest volgt “hej, hej, hej…”. Het klinkt als muziek in de oren. Wij zwaaien met plezier terug.

Na een vijftigtal kilometer vinden we in Öxabäck de eerste en enige winkel van de dag, een mini superette annex pizzeria, maar gelukkig met alle basics.

Een paar hellingen verder vangen we een glimp op van het meer in Holsljunga waaraan onze camping voor vanavond ligt. Een vriendelijke mevrouw heet ons welkom. We komen op adem met koffie en thee. Daarna installeren we de tent. Naast ons staat de camper van een Deens gezin met 3 kleine kids. Terwijl mama gaat zwemmen met de jeugd, ligt papa languit op z’n buik een filmpje te kijken op z’n smartphone. Aan de andere kant komt een Duitser terug van een kanotocht.

We sluiten de dag af met Kottbullar op Jans wijze, Zweeds met een Vlaamse touch. Het smaakt.