Klik hier voor alle andere fotos

Pas rond kwart voor acht wakker. Allebei raar gedroomd, maar klaar voor een nieuwe vakantiedag en de beentjes weer tip top in orde. In tegenstelling tot die van onze buurvrouw uit Luzern die na haar fikse bergwandeling van gisteren amper kan stappen.

Na het ontbijt met lekkere verse brioche en de regionale abrikozenconfituur ga ik onze spulletjes afwassen. Een andere kampeerder maakt met plezier gebruik van de vaatwasmachine. Het Nederlands systeem easybe.eu claimt duurzaam en ecologisch te zijn, maar het is daarnaast natuurlijk gewoon pure luxe.

Onze tocht gaat vandaag eerst richting Fully waar in het groot een déviation staat aangekondigd. Ze zijn de gevaarlijke dijk van de Rhone aan het versterken. Jan zou overwegen het risico te nemen, maar gelukkig ben ik er om hem op het rechte pad te houden. Anderzijds, dat moet ik toegeven, is hij mijn dagelijkse snelheidsbegrenzer, want vooral net na ontbijt of lunch, durf ik anders wel eens teveel gas te geven. We zijn dus een perfect duo, ahum.

We laten de overvloedige fruitstreek stilaan achter ons. De Zwitsers hebben in elk geval meer dan 1 appeltje (en peertje) voor de dorst.

Na een aantal kilometer komen we in de buurt van Champoussin, maar de Volckaertjes zijn al vertrokken na hun bergvakantie in het appartement van Tante Frie. Het heeft geen zin om een ommetje te maken. En zelfs als ze er nog geweest waren, hadden we 2 keer nagedacht want het gaat blijkbaar om een klim van 1000 meter…

We belanden in St Maurice en omdat vriend Mauriceke net vandaag 70 wordt, drinken we een koffie en latte met kraakverse coeur de France op zijn gezondheid in dit gezellig stadje.

Na de lunch eerst wat industrie, een paar sportvliegtuigjes boven ons hoofd en een 8-tal paragliders die duidelijk genieten van het vrij cirkelen hoog in de felblauwe lucht. Een handbike aan serieus tempo kruist ons pad. Respect.

Als we in Villeneuve de boot willen nemen om een stukje op het lac Leman te varen, blijkt dat we die net gemist hebben. De volgende is pas 2 uur later en daarom beslissen we verder te fietsen, zelfs al is het een stuk langs een vrij drukke weg.

We passeren oa door het mondaine Montreux, bekend bij jazzliefhebbers. Ook een heel aantal superbeveiligde riante villa’s en het information center van Nestlé.

In Vevey bouwen ze een immens tijdelijk podium waardoor de route opnieuw wordt omgeleid.

Uiteindelijk vinden we een plekje op camping la pichette des 4 humeurs in Corseaux, aan de rand van het meer. Het is hier superdruk. De patron (met dikke sigaar) heeft geen haast en laat ons rustig ons tentje installeren. Hij spreekt van een ‘place tranquille’…

De setting is best grappig. Beetje camping Casablanca, weliswaar Zwitsers maar met sterk Franse slag. Als ik rond ons kijk, dan zie ik (vlakbij) caravans met vaste voortent, daarvoor partytent en klein afgebakend tuintje, duidelijk habitués; trekkers met een piepklein tentje waar de was buiten hangt; een Duits koppel in klassieke mobilhome; een dame die samen met haar huiskat in een grote tent logeert en de hele middag series bekijkt op haar pc; een oudere man wiens voortent vol kleine huishoudapparaten staat; en een gezelschap van 12 meisjes van een jaar of twintig, in diverse maten en gewichten, vaak met kleurrijke tattoos, maar in elk geval zonder complexen, die eerst gingen zwemmen in het meer (watertemperatuur 23 gr), daarna 2 grote slaaptenten hebben rechtgezet en nu gezellig tafelen onder hun partytent bij kaarslicht.

Laat ons hopen dat we hier vannacht een oog dicht kunnen doen want in de pizzeria vlakbij is er bovendien een soirée musicale…

Klik hier voor alle andere fotos

Heerlijk geslapen in de fris gewassen linnenzak, ondanks de achtergrondmuziek in de verte.
Als we iets na zeven uit ons tentje kruipen, zijn de mussen al vlijtig kruimels aan het verzamelen op het geïmproviseerd terras van een naburige camper. Een oma leest voor terwijl haar peuter braaf z’n flesje drinkt. Naast ons ontwaakt een Brits gezin met 4 meisjes in hun caravan. Zij zijn onderweg naar Noord-Italië, met een gemiddelde snelheid van 60 km/uur.

Onze tocht begint vandaag langs de Burgkirche St-Romanus in Raron, de begraafplaats van dichter Rainer Maria Rilke. We worden ingehaald door een Nederlands koppel vakantiefietsers met elk een kleuter in een soort aanhang-zitje, de ene al wat schever dan de andere. Ze trappen flink door.

In Gampel is het fietspad plots versperd door “Open Air Gampel”. Het is er een drukte van jewelste. Blijkbaar een 4-daags muziekfestival. Het wemelt van de tentjes en de pintjes gaan op dit uur al vlot binnen. De politie houdt een oogje in het zeil. Nu snappen we waar die muziek vannacht vandaan kwam. Gelukkig hadden we niet voor de camping in Gampel zelf gekozen…

Na een omweg geraken we terug op de route. De zon schijnt, het is prima fietsweer. De boeren zijn overal hooi aan het maaien. Ze maken zich klaar voor de winter.

Krak. Een probleem met Jans spd-klikpedaal. Hij is een vijs kwijt. Letterlijk. Maar gelukkig kan hij met een vijs minder ook prima verder fietsen.

In Leuk stoppen we bij een apotheek. De zonnecrème dient dringend aangevuld te worden en bovendien sneed Jan gisteravond in z’n vinger toen hij m’n kapotte teenslipper wilde fixen. Een set pleisters komt goed van pas. De schrammen, blauwe plekken en insectenbeten zijn standaard na 2 weken onderweg, de gewonde vinger zal ook wel weer genezen.

En ondertussen hebben we ontdekt dat het scherpe Opinel mes een beveiliging heeft. Voortschrijdend inzicht.

In Susten fietsen we door het Pfynwald, het grootste pijnbomenwoud van Zwitserland. Als we Sierre binnenrijden zijn de straatnaambordjes Frans. We hebben het Duitstalige Wallis ingeruild voor het Franstalige Valais.

Een kraampje met abrikozen langs de weg trekt onze aandacht. Ze hebben ook kleine potjes confituur, ideaal voor ons ontbijt. Daarna weer verder langs de Rhone die nu minstens 2 keer zo breed is als gisteren. Op het fietspad langs de oever vragen we ons af wie het snelste is: wij op de fiets of de stroming. Moeilijk in te schatten. Het valt trouwens op dat we in al die tijd nog geen enkel schip op de rivier hebben zien varen, noch op de Rijn, noch op de Rhone.

We zoeken een bank voor de picknick maar die zijn hier schaars. Twee boomstronkjes met zicht op de rivier en de wijngaarden brengen redding. We hebben honger.

In de namiddag loopt het pad langs een schitterend helblauw meertje. Vlak voor Sion duwt een jonge moeder al skeelerend een kinderkoets de heuvel op. Wat verder nemen fabrieksarbeiders een pauze in de schaduw van een rij bomen.

Wij stoppen aan het terras van Parc Aventure Sion. De home made ijsthee met munt en limoen is heerlijk verfrissend en de ideale opkikker voor de laatste 15 kilometer – weer die verdomd sterke wind op kop – naar camping Relais de la Sarvaz in Saillon.

Klik hier voor alle andere fotos

Oeps, allebei een beetje stram bij het opstaan vanmorgen. De passen van de laaste 2 dagen zitten nog in ons lijf. Maar ook de prachtige panorama’s staan in ons geheugen gegrift.

Vanaf nu is het bergaf, althans dat hopen we. De tocht van Oberwald naar Niederwald gaat echter op en neer, bij momenten stevig. Het pad is grotendeels off road, zelfs single track. Ik ken nu duidelijk het verschil met asfalt. Gelukkig blijven de Santosjes in alle omstandigheden stabiel. Dat schept vertrouwen. Met dank aan de Nederlandse makers uit Nieuw-Vennep.

Het landschap is prachtig. Een koppel met stevige bergschoenen en een goedgevulde dagrugzak waagt zich aan de Romantische Fischerweg. Op een afgelegen weg vlakbij het vliegveld begeleidt een moeder haar dochter bij haar duidelijk eerste rijles. De jonge, nog dartele Rhone is nooit ver weg. Een boer vult z’n tankwagen met water uit de rivier. Een bord waarschuwt voor lawinegevaar.

Overal is het mooi groen en in de dorpjes staan vaak traditionele houten huizen, verweerd door de zon. Van sommige vraag je je af hoe ze in godsnaam overeind blijven.

Alle zintuigen komen aan bod. We rijden door stukken met de geur van vers gemaaid gras naar stukken met “gezonde” boerenlucht: paarden, koeien, en geiten – beetje stinkie winkie die laatste.

Het dorpje Niederwald gaat er prat op de geboorteplaats te zijn van César Ritz, ja, die van de befaamde hotels.

Na een picknick met zicht op een paar parapente springers heel hoog in de lucht, hernemen we onze route. Nu eens horen we de bruisende rivier, dan de stilte, kerkklokken, koebellen en krekels in het gras. In de verte weerklinkt regelmatig het fluitsignaal van een trein.

In Lax besluiten we de trein te nemen tot Brig om 10 km langs een drukke weg te vermijden. Zo zitten we ook eens zelf in de panorama trein van de Matterhorn Gotthard Bahn, een totaal ander perspectief.

Als we in Brig uitstappen, voelen we een felle wind. Natuurlijk waait die op kop. We zijn precies terug in Friesland. Dan gaat het eens bergaf op asfalt, heb je dat weer…

In Visp is het even zoeken naar de juiste weg want het wemelt er van de werken. De gps doet wat ie moet doen en zo loodst Jan ons naar een camping. De eerste twee zijn op het eerste zicht niet “je van het”, maar mits wat doorfietsen arriveren we bij vier sterren camping Santa Monica in Raron. Tijd om de wasmachine en droogkast uit te proberen en te genieten van een rustig plekje in de schaduw, bijna onder de gondelbaan. Na een paar nachten hotel, zijn we weer klaar voor ons tentje.

Klik hier voor alle andere fotos

Vermits we de Rijnroute gisteren achter ons hebben gelaten, beginnen we vandaag aan het tweede deel, de Rhoneroute. Die volgen we stroomafwaarts, terwijl het bij de Rijn stroomopwaarts was.

Het is rustig in Andermatt als we rond 10 uur op de fiets zitten. Het tentveld van de camping ligt er al verlaten bij. Zou de koude nacht daar voor iets tussenzitten? Deze stad ademt overal (winter)sport uit. Benieuwd wat een andere sfeer een witte laag sneeuw zou geven.

Vandaag schijnt de zon, maar het is wel frisjes. Rond 10 graden, we zitten op 1400 meter. De route begint meteen goed met een omleiding. Een extra klimmetje om op te warmen. Zo krijgen we wel Andermatt golf te zien. Tuinmannen zijn druk in de weer om het gras bij te werken. Hier en daar waagt een golfer zich aan een balletje.

Als we terug inpikken op de route, zitten we al gauw in Zumdorf, het kleinste dorp van Zwitserland, als aanloop naar de Furkapass, de tweede bergpas in deze ronde. Hoogte 2429 meter (voor de liefhebbers: de Mont Ventoux is 1912 meter). De afstand is korter dan gisteren, maar de hellingsgraad in de grafiek van ons boekje belooft een meer dan pittig traject. Onderweg een bordje voor James Bond street. In 1964 was dit blijkbaar het live decor voor een epische achtervolging in de film Goldfinger. Nu is het een populaire pauze plek in de klim.

Andere vakantiefietsers zijn zeer schaars. De motards daarentegen en de snelle sportwagens, al dan niet cabrio, heel talrijk. Een lichtblauwe autocar van Heidi-Reisen neemt de haarspeldbochten in stijl. Een koppel op sportieve knalgele tandem houdt er flink de cadans in, zelfs boven de boomgrens. Voor mij is het zwoegen en zweten. Veel moeilijker dan gisteren. De laatste 3 kilometer zijn moordend.

Uiteindelijk, na 5 uur fietsen en stoppen en op adem komen en weer fietsen, bereiken we de top. Een wandelbordje geeft dezelfde tijd aan voor het traject te voet. De Hollandse vakantiefietser van 71 die we onderweg al meermaals begroetten, heeft het ook gehaald. Hij noemt de tocht z’n zwanenzang. Sinds 1972 maakte hij lange fietsvakanties, nu is het tijd voor wat anders “maar ik blijf wel fietsen, hoor”.

Volgens Kaat zou Panamarenko hier aan de Furka ergens een atelier hebben. Net voor de top dacht ik een paraglider te zien, of zou dat Panamarenko himself geweest zijn tijdens een testvlucht van z’n nieuwste kunstwerk?

Eens over de top wordt het decor nog fraaier. Waowww, welkom in Wallis. Letterlijk en figuurlijk adembenemend. Achter elke bocht opent zich een nieuw landschap van toppen met eeuwige sneeuw. Langzaam maar zeker besef ik dat dit de moeizame klim meer dan waard is. Een voorrecht om dit samen te kunnen beleven.

Ter hoogte van Hotel Belvédère, dat z’n naam trouwens niet gestolen heeft, is het een drukte van jewelste. Hier kan je de Eisgrotte van de Rhone gletsjer bezoeken. De gletsjer is de bron van de Rhone en reikte ruim 100 jaar geleden nog tot in het 7,5 km lager gelegen dorpje. In de zomer van 1973 was Jan hier al een keertje, weliswaar in de auto met caravan van papa Riviere en niet met de fiets.

De verdere afdaling is spectaculair. Onze remblokjes worden voortdurend getest. Als ik beneden in Gletsch nog eens naar boven kijk, kan ik amper geloven dat we daar op die top vandaag hebben gefietst.

We eindigen in Oberwald. Een stop bij de fietsenwinkel om de bandendruk te checken en een beetje bij te pompen. Daarna wat inkopen doen want morgen is door de feestdag alles gesloten, de blog bijwerken en de enthousiaste berichtjes van het thuisfront beantwoorden, en tenslotte oogjes toe en snaveltjes dicht in het plaatselijk Sporthotel. Vannacht 3 graden, dus geen tentweer.

Klik hier voor alle andere fotos

Na een heerlijke maaltijd in het terecht goed gekwoteerd Gault Millau restaurant met traditioneel houten interieur heeft de nacht in een heerlijk bed deugd gedaan. Zelfs de kerkklok die ook hier allesbehalve logisch luidt, hebben we pas weer tegen de ochtend gehoord.

Het ontbijt aan een mooi gedekte tafel smaakt prima. We kunnen energie opladen met muesli, fruit, een zacht gekookt eitje, kaas, vleeswaren, yoghurt, brood uit de steenoven in eigen tuin en een croissantje als dessert.

We zitten voor 10 uur op de fiets. Vandaag komt de kat op de koord, de aap uit de mouw, of, beter nog, de geit op de berg. Vanuit Trun, op ca 800 meter, klimmen we eerst naar Disentis/Mustér, op ca 1100 meter. Omdat Duitse hotelgasten die in de omgekeerde richting fietsten ons verwittigden voor een versperring van de fietsweg, besluit navigator Jan voor de hoofdroute te kiezen.

1 2 3 4 5 6 7, zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kleine meter. Ik voel me net een slak als ik de talrijke motards gezwind de bochten zie nemen. Een paar Zwitsers maken gretig gebruik van de paardenkracht onder de motorkap van hun blitse Maserati en Ferrari. Wel hoffelijk tegenover de fietsers, dat valt op.

De prijs voor de meest originele tegenliggers gaat vandaag naar 2 sportieve gasten op zomerse langlauflatten (op wieltjes). Benieuwd of die ooit de top bereikten.

Na de picknick in Sedrun, 1350 meter, rijden we even vlak, maar de pret is van korte duur. Wat verderop zijn wegenwerken. En dus staan we midden op de pas voor het rood licht voor beurtelingse passage. In de wachtende auto’s steekt regelmatig iemand z’n duim omhoog. We kunnen elke aanmoediging gebruiken want de tocht naar de top is lastig en zwaar. Elke gram is er eigenlijk een teveel en tja, onze fiets met “full self supporting” bagage weegt nu eenmaal 40 kilo, ondanks de strenge selectie. Hoe hoger, hoe meer koude tegenwind ook.

Liefde is samen een beetje gek zijn en uiteindelijk de top van de Oberalppass bereiken. Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen, maar dankzij m’n privé coach Jan is het gelukt. Klein gevoel van trots.

De Japanners die comfortabel in de panorama wagon van de Glacier Express Matterhorn Gotthard Bahn naar boven sporen, leggen onze legendarische aankomst vast met hun iPhone.

Hier bij de Rheinquelle op de top staat een replica van de rood-witte vuurtoren van Hoek van Holland, waar de rivier uiteindelijk uitmondt in zee.

De afdaling gaat veel vlotter dan de klim, maar het is ijskoud, ondanks de extra laagjes kledij – Jan 5, ik 4. We zijn dus blij als we Andermatt binnenrijden. Een warme choco om weer op temperatuur te komen.

Vermits de camping meer dan pretty basic is en we nog steeds een beetje bibberen van de kou, suggereert Jan een hotel. Natuurlijk ga ik helemaal akkoord. Bij Schweizerhof vinden we een nette, ruime kamer en een zalig warm bad. Als ik bij het inchecken informeer naar een veilige plaats voor de fietsen, moet de patron eens lachen “this is Andermatt, not Brussels”.

Met een gemengde salade en traditionele kaasfondue sluiten we de dag meer dan tevreden af.