Klik hier voor alle andere fotos

Deze camping mag dan wel vlakbij de zee liggen, aan de andere kant loopt de autostrade. Als gemotoriseerde toerist zouden we zonder twijfel verder rijden, als fietstoerist leert een mens flexibel zijn. Gelukkig is het maar voor 1 nacht. Autootjes tellen in plaats van schaapjes, origineel maar niet echt verkwikkend. De douche met Abba muziek op de achtergrond verzacht het leed enigszins en vol goeie moed stappen we op de fiets.

Onze buren bikepackers, een jong koppel geneeskunde studenten uit Hannover dat op Erasmus kwam naar Leuven, hebben meer tijd nodig om alles minutieus op te rollen en hun fietsen rijklaar te maken. Het volume van hun bikepacking uitrusting heeft zo goed als geen reserve.

Halmstad ligt er rustig bij op zondagmorgen. In het Kattegatgymnasiet blijven de schoolbanken leeg. Een vrolijke kleuter test al zingend de echo uit in een voetgangerstunnel.

De route loopt langs diverse golfclubs waar het best druk is. Alleen de boeren ploegen verder, zondag of niet. Op zoek naar een bankje voor een pauze, ziet Jan een sympathieke gårdenbutik met een fijne tuin en allerlei lekkers op het menu. In de schaduw van de molen smaakt de salade met warm gerookte zalm en de quiche van boerenkool met feta overheerlijk. Een leuke ontdekking, zomaar onverwacht op ons pad.

De weergoden zijn ons vandaag wat beter gezind. Op een paar druppels in de vroege ochtend na, blijft het droog; bij momenten breekt de zon zelfs door. Het pad gaat zoals steeds behoorlijk op en neer.

Als we na een 50-tal kilometer op zoek gaan naar een camping, vangen we bot. De receptie van deze camping is op zondag alleen in de voormiddag open. Op naar een alternatief, 2 kilometer verder. Ook daar niemand aan de receptie, wel een telefoonnummer, maar geen antwoord. We doen een toertje en spreken een van de kampeerders aan. Die weet ons te vertellen dat je kan inchecken via de receptie van het Ocean Hotel wat verderop. Oef. Uiteindelijk toch een oplossing! We pakken alles uit en installeren onze tent op een plekje in de avondzon. Als ik een uur later de badge probeer aan het toiletgebouw blijkt die niet te werken… Helaas pindakaas. De wet van Murphy zeker? We bellen de receptie en er zou iemand komen, maar 2 uur en een paar extra telefoontjes later is er nog steeds niemand te zien. Gelukkig helpt een vriendelijke buurman ons uit de nood door ons 1 van zijn 2 actieve kaarten te lenen. Eind goed, al goed.

Of toch niet helemaal? Jan krijgt letterlijk en figuurlijk een koude douche als hij de kaart van de buurman in het sanitair blok gebruikt. Ook flexibiliteit heeft zo z’n grenzen. Een stevige vloek lucht op… Morgen een nieuwe dag, een nieuwe campingkans?