Klik hier voor alle andere fotos

Geslapen als roosjes in een echt bed in het piepklein kamertje. Het voordeel aan een grote **** camping als die van Møn Klint is dat je er vers brood kan bestellen. Daar maken we met plezier gebruik van. Al onze natte spullen zijn droog en de achterband is terug hersteld, oef. Na een korte poetsbeurt van ons hutje, springen we met nieuwe moed weer op de fiets. Het eerste stuk is een heerlijk lange bergaf. We hebben gisteren meer geklommen dan gedacht. Vandaag kunnen we daar dan maar profijt uithalen.

De route loopt eerst langs een grotere verbindingsweg, wel met afgescheiden fietspad en op sommige stukken net gegoten asfalt. In een winkel in Stege is het altijd Kerst, aan de overkant houden ze een loppemarked.

Eens we aan Kalvehave het water hebben overgestoken, fietsen we opnieuw over prachtige landwegen, golvend tussen de velden, met af en toe een boerderij of een huis. Het valt op dat er veel “til salgt” zijn. En dat het hier altijd Kerst is, komt misschien door de enorme rijen groene Nordmannen die hier op de volgende winter staan te wachten.

Het is zondag vandaag. De mensen lopen er relaxed bij. De ene laat z’n hond uit, de andere z’n baby, nog een andere beide tegelijk. Wat verderop werkt een koppel in de tuin en aan Vordingborg haven zijn kajakkers en zeilers zich aan het uitleven op het water. Iedereen die passeert, zwaait of groet vrolijk hey.

Wij zetten koers richting Ore Strand Camping waar we vrij een plek mogen kiezen in de schaduw van een boom, want, geloof het of niet, het is (eindelijk) warm …

Klik hier voor alle andere fotos

De dag begint goed. We worden op tijd wakker om onze tent in te pakken want om 8u30 wordt de eerste regen voorspeld. We kunnen binnen ontbijten en betalen onze schuld, 38 DKK, nog geen 5 euro. Deze keer is de uitbater wel al vroeg wakker. Om 8u45 zitten we op de fiets richting de haven.

Ida, de laatste nog werkende houten ferry van Denemarken, brengt ons in amper een kwartiertje naar Bogø By en nieuwe avonturen op het eiland Møn, de eerste Deense UNESCO biodiversiteit regio. De 8 andere passagiers zijn allemaal Nederlandse vakantiefietsers uit Brabant. Een kranige senior vertelt dat hij tot z’n 75ste niet elektrisch reed. Hij kijkt naar onze regenkledij en zegt dat hij altijd gewoon in korte broek fietst, weer of geen weer, “het droogt altijd wel weer vanzelf”.

Na de oversteek duurt het niet lang of de voorspelde regen valt uit de lucht. Het zijn pijpenstelen voor uren. Er is nergens een schuilplaats of bushalte, café of supermarkt te bespeuren. Tot Jan licht ziet in een klein ontmoetingscentrum. Als we aankloppen met de vraag of ik het toilet mag gebruiken, is dat geen enkel probleem. Een van de vrijwilligers maakt ondertussen een praatje met Jan. Toen de lokale kruidenierswinkel een tijd geleden moest sluiten, hebben buurtbewoners het pand gekocht. In de zomer houden ze om beurten een café open. Af en toe is er een culturele activiteit. Vandaag is het poetsdag. De houtkachel brandt gezellig en eerst is er koffie. Tof community project!

Ik vraag me af hoe het met de korte broek en schoenen van de Brabander is gesteld ;-). De moed zakt snel weg. Een energiereep moet soelaas brengen, maar het effect is niet zoals verwacht. We blijven de route volgen en komen zo via de steilste hellingen van de Oostzeeroute bij Møns Klint. Volgens de toeristische info zijn de kliffen zeker de moeite waard, maar zuipnat zien we een bezoek te voet naar beneden niet zitten. Een reden om ooit eens terug te keren?

We stoppen onder een grote boom om op de telefoon een droge overnachtingsplek te zoeken. Het is zaterdag dus een aantal B&B’s en hotels zitten vol. Uiteindelijk nemen we onze toevlucht in familiehut 5 van het ecologisch Camp Møns Klint. Tot overmaat van ramp voel ik plots een lekke achterband wanneer we op de camping richting ons huisje rijden…

One of those days, maar alles komt goed. We hebben het meest oostelijke punt van de route bereikt. Morgen kan het alleen maar weer beter gaan, zeker?

We sluiten af met een heerlijke verse Italiaanse pizza in het Dark Sky restaurant, gerund door gastvrije Argentijnen.

Klik hier voor alle andere fotos

Als we willen uitchecken uit de camping, is er in de verste verte niemand te bespeuren. Duidelijk laagseizoen. We kunnen niet blijven wachten en besluiten dan maar te vertrekken. Boodschappen bij Super Brugsen en op pad. Langs een okergeel kasteel waar 2 polorijders te paard hun uitgestrekt domein verkennen.

Aan de Nykøbing sukker fabrik is er een versperring zonder omleiding. OsmAnd zet onze neus in de juiste richting. De wind is vandaag gedraaid en waait met 4 beaufort zuidoost pal op kop. Een fazant aan de andere kant van de weg trippelt een eindje met ons mee.

We drinken koffie bij Café Oldfruen in Marielyst, Denmark’s southern gem “with promises of a great experience”. De dame die ons bedient, doet dat met een grote glimlach. Dit stadje is het meest zuidelijke punt van de route en duidelijk een beetje toeristisch. Een stralende zon en staalblauwe lucht verhogen het strand/zee/vakantie-gevoel.

We zitten nu op Falster eiland. Een wegwijzer meldt 135 km tot Kopenhagen, maar dat is geen deel van onze lus. Een vakantiefietser op een volgeladen Brompton wiebelt een heuvel op. Wij zijn blij met onze stabiele geupgrade Santos. De route loopt door een bos, rechts van ons de zee.

Fietspad versperd! Een kraanman hijst grote stapels takken in een reuze hakselaar. De storm heeft hier echt flink huisgehouden.

Net voor Stubbekøbing, onze bestemming van vandaag, is er opnieuw een omleiding, gelukkig wel goed aangegeven. 70 km in de beentjes, zijn we blij als we op de camping aankomen. Ik profiteer van de zon om een handwasje te doen. Zo kunnen we morgen extra fris en monter op pad.

Klik hier voor alle andere fotos

Jan trok vannacht z’n donsjas aan en heeft van de slag beter geslapen. Op een fietsblog lazen we dat een andere vakantiefietser het hier spooky vond en bijgevolg doorreed. Er is iets van. De camping is zo goed als verlaten. Wij staan naast een stacaravan (met voortent en afgebakende “tuin”) waar we gestommel horen, maar niemand zien.

Anderzijds betekent het rust en een nette familiebadkamer voor ons alleen. De wind ruiste door de bomen en tegen de ochtend zorgden een koekoek en een bende kikkers voor achtergrondmuziek. Ontbijt met lekker mormorbrød. Daarna kennismaken met de eigenaar en afrekenen. Hij vertelt over de dijk die door Nederlanders is gebouwd na een zware “stormflod” waarbij in 1872 heel wat mensen het leven lieten. Dankzij de Nederlandse expertise heeft men op het eiland Lolland een kwart land teruggewonnen van de zee. Echt grote bomen zal je hier niet vinden omdat de wortels niet kunnen hechten omwille van de zandgrond.

We hernemen de route en fietsen 30 km over de graveldijk. De windmolens draaien op volle toeren en wij hebben meer geluk met de windrichting dan gisteren. Achter ons dreigende donkere wolken, voor ons klaart de lucht op. Oef. We komen amper iemand tegen. Enkel een sporadische wandelaar, een jogger, een gezin met kinderen wiens vlieger een vlucht vooruit heeft genomen en nu hangt te bengelen in een boom, tot grote teleurstelling van de kleine jongen. Wat verderop danst een vrolijke jongedame sierlijk haar dag in, airpods in de oren.

Na het fribadestrand en de gigantische bouwwerf voor de Fehmarnbeltverbinding, rijden we Rødbyhavn binnen. Tijd voor boodschappen zodat we kunnen picknicken. Terwijl we aan tafel zitten, passeert er een gast van een jaar of 30. Hij stapt als pelgrim naar Compostela, is ten noorden van Kopenhagen gestart en hoopt binnen een vijftal maand 3600 km te hebben afgelegd door Denemarken, Duitsland, Luxemburg en Frankrijk. Gewapend met wandelstokken en 7 kg bagage, inclusief tent, water en eten. Diep respect!

Wij zetten onze weg verder via een fietspad door de velden, een oude spoorlijn, slalommend rond verschillende plassen.

In Holeby loopt de route plots letterlijk door een bouwwerf. Gelukkig wijst een vriendelijke arbeider ons de weg. Een koffie/theepauze bij een echte warme bakker in Maribo en de camping in Sakskøbing lonkt.

Klik hier voor alle andere fotos

Ochtendstond heeft goud in de mond. Ik ben al rond 6 uur wakker en profiteer van een extra lange douche om op te warmen. Jan heeft spijt dat hij z’n mummie slaapzak thuis heeft gelaten, maar spijt komt altijd te laat. Hij zal het de komende dagen moeten doen met z’n quilt.

We kunnen heerlijk ontbijten in de gemeenschappelijke ruimte, met zicht op de slapende camping en in de verte zowaar een straaltje zon.

Net voor we op de fiets springen, vraagt Jan zich af waar het fototoestel is gebleven… Wat logisch denken brengt ons bij de reeds ingepakte tent… Terug uit de zak, alles open, en ja hoor, het fototoestel! Duidelijk nog niet helemaal wakker daarstraks.

Vanuit de camping is het maar een kilometer tot aan de ferry naar Svendborg. Voor 150 DKK varen we veilig naar de overkant. De Belgische dame is ook weer van de partij, net zoals haar privé bezemwagen. Het wordt een dag van eilandhoppen, nu eens met een boot, dan via een lange brug met tot 2x toe wegenwerken waarvoor we de omleiding gelukkig vrij makkelijk vinden ondanks de uitsluitend Deense borden.

In Troense worden we gecharmeerd door de prachtige huizen, gelegen aan het water, allemaal even verzorgd en sommige kleurrijk. Vlak daarna fietsen we letterlijk door Valdemars Slot. We schuilen voor een bui onder de toegangspoort terwijl zwaluwen in en uit hun nest vliegen, en maken een praatje met een Nederlands koppel dat hier is om te zeilen, maar wacht op beter weer.

Tiens, wat spot ik daar in de verte op het water? Is dat de beroemde zwaan uit Hotel Romantiek? Ze ligt er weliswaar koppel-loos bij. Zou de volgende reeks in Denemarken draaien? De setting is alvast romantisch :-). Af en toe een wolk(je) muggen krijg je er wel gratis bij.

De lunch op het terras van Efes cafe in Rudkøbing smaakt heerlijk. Beide bordjes leeg. Energie bijgetankt voor de middag, nog 45 km te gaan.

Tussen Spodsbjerg en Tårs worden we suf van de binnenlucht in de stiltezone van de ferry. Voorbij Nakskov gaat die sufheid snel over. We fietsen een heel lang eind op een graveldijk met langs de ene kant eindeloze velden en langs de andere kant de zee, beukend tegen de stevige wind op kop, met de zon als enige compagnon. We zijn blij als we een bordje zien naar Albuen strand camping. Tentje op, even sukkelen met de elektriciteit, en chillen.