Klik hier voor alle andere fotos

Geen aanval van een wilde beer en zo goed als muisstil in het bos. Jan heeft een paar boompjes omgelegd en ik heb toch een beetje geslapen. Ik mis een warme douche en comfortabel toilet, maar “niet trunten”, er is slechts 1 weg en die is vooruit. Met nieuwe moed nemen we de eerste helling, maar ook vandaag is de Bergenske Kongeveg moordend. Er komt geen eind aan het op en neer. Blijkbaar is dit in de winter een gebied waar veel Noren komen skiën. Benieuwd hoe je zo’n steile helling op latten neemt.

Na 3 uur zwoegen en zweten verandert het grindpad in een asfaltweg. Hallelujah! Die gaat naar beneden. We zoeven de berg af en fietsen bijna letterlijk het Sundvolden Hotel binnen. Dit is een historische plek. In 1600 roeide een veervrouw passagiers naar de overkant toen er nog geen sprake was van een brug. Het viersterrenhotel is de ideale plek om te bekomen van ons avontuur. Ons Olav pelgrimspaspoort zorgt voor een mooie reductie: 1090 ipv 1950 kronen. In ruil krijgen we een ruime kamer met mals bed en luxe douche. Het restaurant serveert een burger met frietjes, perfect om weer wat op krachten te komen. “Zondag, rustdag”, zou een echte pelgrim er ook zo over denken?

Klik hier voor alle andere fotos

Toch altijd weer even wennen aan het slapen in de tent. Heel bijzonder dat het eigenlijk niet echt donker wordt. We nemen een stevig ontbijt met het oog op de start van de route. Naast ons test een koppel Duitsers een nieuw ingenieus koffiezetsysteem uit dat ze gekocht hebben bij de beste barista van Oslo. Gadgets in kampeerland, je hebt ze in alle maten en soorten.

We gaan op zoek naar de start van het Olavspad en opteren voor de Westelijke route. Een vriendelijke vrijwilliger heet ons welkom in het Pelgrimscentrum. Ze stempelt onze pelgrimpas, vraagt of we iets willen drinken en zorgt voor een zegening. Nu moet het goed komen ;-). Op hetzelfde moment vertrekken 4 wandelaars, een koppel uit Italië en 2 jongedames, beladen met een flinke rugzak en stevig schoeisel aan de voeten. Pax et bonum, weg zijn wij.

In de stad kruisen we regelmatig langlaufers op rollen. Waow, die moeten in topconditie zijn. Een oma is op wandel met haar kleinzoon die enthousiast zwaait als we voorbij fietsen. Van zodra we een beetje buiten het centrum zijn, volgen de hellingen elkaar snel op. Die zijn vaak meer dan pittig. De 18 Pinion versnellingen volstaan niet en dus moeten we afstappen en te voet de bepakte fiets naar boven sleuren. Totaal 40 kg, dat valt niet mee. In Baerum Verk beginnen we aan een grindpad door het bos. De zon schijnt. Het is warm. Afdalende wandelaars spreken ons moed in, maar het kan niet baten. Ik ben stilaan pompaf. Er is geen camping of slaapplaats in de buurt.

Ik zou me zo neervleien op het malsgroene gras van het golfterrein, maar ja, dat is niet geen optie. Een paar kilometer en de zoveelste steile helling verder heb ik het echt gehad. “We gaan naar huis”… Jan ziet af met mij. De energie is op. We gaan op zoek naar een ietwat vlakke plek in het bos om er ons tentje op te slaan. Het noodrantsoen komt van pas en smaakt wonderwel. De muggen zoemen in het rond. Hoog tijd om onze ogen toe te doen. Allereerste keer wildkamperen… Nood breekt wet. Voor ik m’n ogen toedoe, Whatsapp ik voor alle zekerheid de GPS coördinaten naar Kaat.

Klik hier voor alle andere fotos

De Romantik brengt ons veilig naar de overkant en tegen 10 uur meren we aan in de haven, weliswaar nadat de kapitein een deel van de kade heeft geraakt. Niet evident dat millimeterwerk met zo’n mastodont van een schip…

Oeps, 10 uur. Dat was niet wat er op de bevestiging email stond. Die zei zwart op wit 9 uur. De boot deed er dus een uur langer over, heel waarschijnlijk om op die manier brandstof te besparen in deze crisistijd. Het gevolg is wel dat onze dagplanning in het gedrang kwam. De trein reservatie richting Oslo kunnen we niet meer halen. In het station van Kristiansand is in de verste verte geen personeel te bespeuren. Er was alleen een aankondigingsbord en een ticketautomaat. De volgende trein naar Oslo zou rond de middag vertrekken. Er zit niet anders op dan geduldig te wachten en een schietgebedje te doen, gelukkig met het gewenste effect. De conducteur is begripvol, zoekt en vindt een plaatsje voor ons en de fietsen ondanks de volgeboekte trein.

Een rit van 5 uur brengt ons tot in het centrum van Oslo. De zon schijnt en rond het station is het gezellig druk. Via een korte ommetoer langs de phone repair shop omdat Jans usb-connector geblokkeerd zat met een papiertje (100 kronen voor 1 minuut werk), fietsen we naar Ekeberg Camping. De buitenlucht doet deugd. De weg ernaartoe is (kei)steil. We installeren onze tent met zicht op de stad. Een Duitser uit Berlijn maakt een praatje tijdens z’n avondwandeling. En dan is het bedtijd, met oogmasker. Dat zal de komende 3 weken nog van pas komen.

Klik hier voor alle andere fotos

Doen we het of doen we het niet? De timing van mijn coronabesmetting kan haast niet slechter. Niet alleen moesten we het 80ste verjaardagsfeest van Annemie in Westerlo missen, maar wat met onze vakantie? Officieel loopt mijn isolatie tem woensdag 29 juni. Voor donderdag 30 juni hebben wij de de boot geboekt vanuit Eemshaven naar Kristiansand.

In het weekend is Jan begonnen met het afvinken van de traditionele paklijst. Woensdag doet hij opnieuw een test. Gelukkig negatief en dus besluiten we ervoor te gaan.

Donderdagochtend rijden we in alle vroegte via Antwerpen en Eindhoven naar het hoge Noorden. Met dank aan buurman Eddy voor de tip. Op een file na, rijdt het vlot. Onderweg zien we veel protest-slogans van boze boeren, maar hun tractor hebben ze vandaag godzijdank op stal gelaten.

Het inschepen bij Holland Norway lines gebeurt efficiënt. Alle bepakte vakantiefietsen worden op het autodek verzameld en ingesloten in een speciale ruimte. Wij trekken naar kajuit 8337 met zicht op zee. De overtocht verloopt rustig. De zee is kalm en dus zijn de reis pilletjes overbodig. De disco, bingo, casino en live optredens laten we aan ons voorbijgaan. We halen een frisse neus op het dek en kruipen op tijd onder de wol.