Klik hier voor alle andere fotos

Na een heerlijke maaltijd in het terecht goed gekwoteerd Gault Millau restaurant met traditioneel houten interieur heeft de nacht in een heerlijk bed deugd gedaan. Zelfs de kerkklok die ook hier allesbehalve logisch luidt, hebben we pas weer tegen de ochtend gehoord.

Het ontbijt aan een mooi gedekte tafel smaakt prima. We kunnen energie opladen met muesli, fruit, een zacht gekookt eitje, kaas, vleeswaren, yoghurt, brood uit de steenoven in eigen tuin en een croissantje als dessert.

We zitten voor 10 uur op de fiets. Vandaag komt de kat op de koord, de aap uit de mouw, of, beter nog, de geit op de berg. Vanuit Trun, op ca 800 meter, klimmen we eerst naar Disentis/Mustér, op ca 1100 meter. Omdat Duitse hotelgasten die in de omgekeerde richting fietsten ons verwittigden voor een versperring van de fietsweg, besluit navigator Jan voor de hoofdroute te kiezen.

1 2 3 4 5 6 7, zo gaat het goed, zo gaat het beter, alweer een kleine meter. Ik voel me net een slak als ik de talrijke motards gezwind de bochten zie nemen. Een paar Zwitsers maken gretig gebruik van de paardenkracht onder de motorkap van hun blitse Maserati en Ferrari. Wel hoffelijk tegenover de fietsers, dat valt op.

De prijs voor de meest originele tegenliggers gaat vandaag naar 2 sportieve gasten op zomerse langlauflatten (op wieltjes). Benieuwd of die ooit de top bereikten.

Na de picknick in Sedrun, 1350 meter, rijden we even vlak, maar de pret is van korte duur. Wat verderop zijn wegenwerken. En dus staan we midden op de pas voor het rood licht voor beurtelingse passage. In de wachtende auto’s steekt regelmatig iemand z’n duim omhoog. We kunnen elke aanmoediging gebruiken want de tocht naar de top is lastig en zwaar. Elke gram is er eigenlijk een teveel en tja, onze fiets met “full self supporting” bagage weegt nu eenmaal 40 kilo, ondanks de strenge selectie. Hoe hoger, hoe meer koude tegenwind ook.

Liefde is samen een beetje gek zijn en uiteindelijk de top van de Oberalppass bereiken. Nooit gedacht dat ik dit zou kunnen, maar dankzij m’n privé coach Jan is het gelukt. Klein gevoel van trots.

De Japanners die comfortabel in de panorama wagon van de Glacier Express Matterhorn Gotthard Bahn naar boven sporen, leggen onze legendarische aankomst vast met hun iPhone.

Hier bij de Rheinquelle op de top staat een replica van de rood-witte vuurtoren van Hoek van Holland, waar de rivier uiteindelijk uitmondt in zee.

De afdaling gaat veel vlotter dan de klim, maar het is ijskoud, ondanks de extra laagjes kledij – Jan 5, ik 4. We zijn dus blij als we Andermatt binnenrijden. Een warme choco om weer op temperatuur te komen.

Vermits de camping meer dan pretty basic is en we nog steeds een beetje bibberen van de kou, suggereert Jan een hotel. Natuurlijk ga ik helemaal akkoord. Bij Schweizerhof vinden we een nette, ruime kamer en een zalig warm bad. Als ik bij het inchecken informeer naar een veilige plaats voor de fietsen, moet de patron eens lachen “this is Andermatt, not Brussels”.

Met een gemengde salade en traditionele kaasfondue sluiten we de dag meer dan tevreden af.

Klik hier voor alle andere fotos

Alweer een nacht van onweer en regen. Deze keer houden we de binnenkant van de tent zelfs niet helemaal droog… We profiteren snel van een korte droogte om op te kramen en weg te wezen. Maar, eens op de fiets, valt de regen opnieuw met bakken naar beneden.

De overnachting in Chur roept nostalgische herinneringen op aan m’n jeugd. Hier namen we het bergtreintje naar boven om in Maloja (Palace) te ontdekken hoe leuk een skivakantie wel kon zijn. De eerste keer was in het zesde leerjaar van de Ursulinen. Twee jaar lang hadden we week per week zegeltjes gespaard om de skiklas te betalen. Daarna met de 14- en de 17-jarigen van de CM. De tijd van ons leven, op de latten in de sneeuw.

De laatste keer sneeuwklassen was na m’n studententijd, toen meester Bolsens me vroeg mee te gaan als monitrice met zijn zesde leerjaar van het OLV college. Wat een ervaring. Stiekem hoopte hij wellicht me alsnog te overtuigen voor een job in het onderwijs. Leo, de rit vandaag is ter ere van onze vriendschap!

De meterslange etalage van bakkerij Merz, met rechtstreekse inkijk in het atelier, lacht ons toe. Heerlijk versgebakken brood en een lokale zoetigheid als troost op deze ietwat donkere dag. Daarna dapper op pad. De bergen spelen verstoppertje met de wolken. De Rijn is plots een grijsbruine (modder)stroom. Een regenworm kronkelt over het fietspad. Toch iemand die blij wordt van dit hondenweer.

De slager van Tamins is net klaar met worsten draaien en schrobt z’n materiaal uitbundig schoon. Een toevallige passant krijgt met een knipoog een gratis carwash.

Volgens ons routeboek kan je in Reichenau een stukje de trein nemen. Jan aarzelt een beetje, maar ik helemaal niet ;-). Het feit dat je zo een stuk bergop vermijdt, overtuigt nog makkelijker. Het blijft gieten en het perron biedt beschutting voor de picknick.

De fietsenwagon vooraan in de trein heeft een beetje een Auschwitz gehalte, maar gelukkig is onze bestemming Ilanz. De conducteur is heel vriendelijk en dankzij de helpdesk bij de biljettenautomaat hebben we dit keer de juiste (halve) prijs betaald voor de fietsen.

3 stoutmoedige rafters stappen op met hun kayak. Zij kunnen niet wachten om aan hun afdaling van de kolkende Rijn te beginnen. Ieder zijn passie. Zij liever dan ik…

De tocht in de namiddag loopt grotendeels langs een off-road track. Gelukkig wordt het een beetje droger, maar de plassen zijn overvloedig en het vraagt wat acrobatie om ze te ontwijken.

Op een gegeven moment een hindernis – aha, vandaar dat rood/wit bord over de weg een paar kilometer eerder. We kunnen er net langs en de tweede hindernis, een lange diepe plas wat verderop, komen we al fietsend door. Om af te sluiten de steilste helling tot nog toe.

Voor ons ligt Trun. Even de weer app checken: regen en onweer de volgende 5 uur. Hotel Tödi brengt redding. Michelin vermelding of niet, in dit weer gaan we desnoods op blote voeten naar binnen.

Klik hier voor alle andere fotos

We hebben het geweten dat onze camping vannacht quasi onder de kerktoren stond. Zowat elk kwartier luidden de klokken, soms minutenlang. Mijnheer pastoor wilde er ongetwijfeld zeker van zijn dat z’n kerkgangers tijdig zouden opdagen voor de zondagsdienst.

Na het ontbijt maken we eerst een kleine wandeling tot aan het Schloss uit 1230. De 42 houten huizen met hun ca 90 inwoners liggen er vredig bij. Een oudere man heeft zich geïnstalleerd aan het meer en leest aandachtig zijn krant.

Het is zondag rustdag, dus alle winkels zijn gesloten. Gelukkig kunnen we ons behelpen voor wat proviand in een kleine Coop aan het tankstation.

Na amper een paar kilometer onderweg arriveren we in Liechtenstein, het op vijf na kleinste land ter wereld.

Het decor is prachtig en weids. De Rijn stroomt bij momenten fel, op andere plekken staat het appelblauwzeegroen water laag. Een aantal reigers aast op een vis, een eekhoorn spurt over het fietspad. Vlinders fladderen in het rond.

We zien de allereerste visser met kniehoge laarzen in het water staan. Benieuwd wat voor vis hier zwemt. Vanop de oever ziet het water er zuiver uit, maar of dat werkelijk zo is, is nog maar de vraag.

Tegen lunchtijd arriveren we als vanzelf vlak voor restaurant Adler in Fläsch. Ziet er goed uit, zelfs een Michelin bordje aan de deur en de ober bedient de gasten op het zomers terras mooi uitgedost in authentieke Lederhosen. Helaas zijn wij er niet echt op gekleed, dus picknicken we wat verderop in de schaduw van het gemeentehuis.

Daarna fietsen we vol energie verder door de wijnvelden. Voor het dorpje Jenins kondigt de routebeschrijving een paar taaie hellingen aan. Jawadde… de hartslag op m’n Fitbit stijgt makkelijk tot 166. Toch maar een stop inlassen in de schaarse schaduw. Dan weer verder. Het is heet en dus is het terras bovenaan de helling een ideale plek om op adem te komen.

De tocht naar Chur is deels bergaf, deels plat, maar er steekt een felle wind op. In de verte dreigen de wolken. Bij een waterpunt vullen we de bidons een laatste keer bij. Een Zwitserse dame komt van de andere kant aangefietst. Zij is ook op zoek naar wat verfrissing en vertelt over haar pleziertochtje van vandaag… 200 km, weliswaar op een koersfiets zonder bagage en haar start was bovenop een berg, maar toch, chapeau. Sportief volk die Zwitsers.

Klik hier voor alle andere fotos

Heerlijk geslapen op de nieuwe matjes. Dit is onze derde set en derde keer, goeie keer. Tijd voor een advertentie op 2dehands bij thuiskomst of we kunnen binnenkort zelf een AS Adventure openen.

Het voorspelde onweer bleef vannacht gelukkig uit, maar we worden gewekt door gerikketik op de tent. Hoog tijd voor m’n “optimist” t-shirt, in de hoop het tij te keren.

Voor de allereerste keer breken we de tent af van binnen naar buiten en dat lukt wonderwel. De meeste fietsburen blijven voorlopig onder zeil. Een Zwitserse papa met tienerdochter probeert de schade te beperken en kiepert het water van z’n fluo-roze plastic luchtmatras naar buiten. De slaapzak is helemaal doorweekt. Maar life is beautiful, fluitend reorganiseert hij de hele boel.

Na een ontbijt in de kiosk van de camping laten we de Bodensee achter ons en rijden richting de Oostenrijkse grens. Hier zit duidelijk meer reliëf in het landschap.

De eerste supermarkt net over de Duitse grens komt goed van pas. Tijd voor wat proviand. Wij beperken ons tot 1 maal, onze Hollandse fietsbuur van gisteravond slaat een voorraad in voor 2 dagen. “Toch een beetje cliché ?” glimlachen we eens naar elkaar.

Na 15 km rijden we weer over de Zwitserse grens. De douanebeambte heeft alleen maar oog voor de auto’s. Als je iets wil smokkelen, doe het dan simpelweg op je fiets – af en toe een bergop moet je er wel even bijnemen.

Gruss Gott. Jan waant zich weer even op bergwandeling met mama, papa en Bart. Waar is de tijd?

Een wielrenner is wel heel goedgezind. Hij flitst aan ons voorbij met een donkere zonnebril op z’n neus terwijl het nog steeds blijft regenen. Lang leve de optimisten.

Vandaag een eerste keer twijfel over de route. De bordjes wijzen naar links, waar het pad de logica zelve lijkt te volgen. De GPS track zegt rechts. We kiezen links. Volgende keer houden we het bij de GPS track.

In de late namiddag breekt een waterzonnetje door. De regenkledij kan uit. Het fietspad loopt midden door het dal, omringd door bergen. Helemaal anders dan gisteren. Nu zijn we echt in Zwitserland. Met schuurtjes, houtstapels, berggeiten, schapen, koeien, paarden, zelfs een paar varkens (met bijhorende geur).

We eindigen onze tocht in Werdenberg, de allerkleinste stad van Zwitserland, op een cosy, beetje gedateerde, maar fietsvriendelijke Camping Werdenberg tussen de kerk en het kasteel. De ontvangst is allerhartelijkst. Het schouwspel van de ondergaande zon op de bergen is werkelijk magisch.

Klik hier voor alle andere fotos

Een bewogen nacht. Toen het donker werd, hoorden we plots een raar geluid rond de tent. Beetje knagend, veel geritsel, een tijd later alsof er iets in het water dook. Moeilijk te omschrijven. Zou dat een bever geweest kunnen zijn?

Een korte nacht. Toen Jan om 4 uur uit de tent kroop voor een sanitaire stop, voelde hij de lucht uit z’n matrasje ontsnappen. Op geen tijd was het compleet plat. Tot daar onze ervaring met Thermarest Neoair Uberlite, onze nieuwste investering. Welgeteld 7 keer op geslapen. Alles voor minder gewicht, maar misschien was dit erover? Gewicht tegenover betrouwbaarheid. Altijd een dilemma. Voortschrijdend inzicht. Gelukkig zitten we niet midden in de brousse.

Na de platte band, de auto-story, een niet meer opblaasbaar hoofdkussen, en de rits van een waterproof GSM hoes die het begaf, is dit alweer een uitdaging in flexibiliteit.

We besluiten de trein te nemen. Een avontuur op zich. De dame die ons helpt bij het kiezen van het juiste biljet aan de SBB automaat, raadt ons aan om naar Konstanz terug te keren. “Duitsland, da’s beter voor uw portemonnee”. De treinrit zelf gaat goed. In elke wagon is er een speciale plaats voor 4 fietsen en in het station is de trap vervangen door een licht steile helling die iedereen zonder problemen op het juiste niveau brengt. Die simpele tip moet ik eens naar Infrabel doorsturen.

Google leert ons dat vlakbij het station een grote outdoor sportwinkel is, Sport Gruner. De grote vraag is natuurlijk of die lichte compacte matjes in voorraad zullen hebben.

Uiteindelijk komt Jan met een big smile en 2 stevige doch lichte Exped SynMat UL LW matjes buiten. Case closed. Opluchting. Loslaten en weer verder.

Kort na de middag hernemen we de route. Tiens, in dit decor hebben we precies al eerder gereden ;-). Les Suisses ont chauds et nous aussi. De talrijke Seeterrasse en Badi langs de oever zijn erg in trek. Wij passen ons fietstempo aan.

Tegen 4 uur arriveren we – na een ongelooflijk steile helling – bij Camping Idyll in Altenrhein. Alles is volzet, maar vakantiefietsers mogen gelukkig op het sportveldje gaan staan. Wij kiezen de enige plek in de schaduw. Een paar uur later staan er nog 6 extra tenten rond ons. De lokale fanfare zorgt voor een deuntje op de achtergrond. Vrijdagavond, wellicht hun repetitie avond.

Nu hout vasthouden dat die matjes zacht liggen…