Klik hier voor alle andere fotos

Terwijl Els en co aan de Geirangerfjord bibberen bij een gevoelstemperatuur van 2 graden, staan wij op met een stralende zon. Het tentveld bleek minder vlak dan ingeschat met een help-ik-rol-naar-het-midden effect, en dus heeft Jan niet al te best geslapen. We nemen de tijd om wakker te worden. In de daktent van Liane en Martijn is het voorlopig muisstil.

De rekening valt reuze mee. 200 kronen voor een nacht, inclusief gebruik van wasmachine en droogkast. Daar kan een mens al eens een paar hellingen voor beklimmen ;-).

Het pad loopt langs bossen en water, veel water, een deels afgebrand huis ook. Slechts een 20-tal kilometer te gaan. De Tromøybrua uit 1961 ligt indrukwekkend hoog. Jan z’n maag draait en hij houdt een stevige koers aan. Ik stop even in het midden voor een foto van het panorama.

Camping Canvas Hove is de eindbestemming. Die ligt vlak aan het Raet nasjonalpark, op een boogscheut van het strand. Het is een ruim terrein vol naaldbomen met bijhorende typische geur. Bewust geen campers, caravans of auto’s hier, enkel tenten, wat hutten en een aantal yurts voor glamping, een verademing. De gasten die hun bagage willen vervoeren, kunnen gebruik maken van elektrische bakfietsen en bolderkarren. We zien er geregeld een passeren en die is meer dan volgestouwd. Duidelijk niet iedereen heeft een strikt afgewogen paklijst.

We verkennen de buurt, maken een wandeling en drinken koffie in de Cuba bar. Naast ons leest een gast een boek terwijl hij een Heineken drinkt. 100 kronen. Op het water wordt er volop gesurft, gesupt, gesnorkeld, gezwommen of bootje gevaren.

Na de douche geraak ik aan de praat met Thor, de man die het sanitair onderhoudt. Hij vraagt waar ik vandaan kom. België? Français, Nederlands? Hij blijkt 34 jaar voor Shell gewerkt te hebben, oa een paar jaar in Den Haag. Zijn Nederlands is na al die jaren nog behoorlijk goed. Van Brussel herinnert hij zich vooral de lekkere wafel met slagroom die hij ooit at op de Grote Markt. Hij is sinds een paar jaar gepensioneerd, maar wil niet stilzitten en doet dit als flexijob. Hij woont 15 km verderop in het huis van z’n overgrootvader en verdient 184 kronen per uur, een mooi extraatje naast zijn pensioen.

Klik hier voor alle andere fotos

Het gesnater van een familie ganzen op een aangrenzend veld is onze wekker vandaag. 7u30, dat valt mee. Eerst een warme douche en de tent afbreken, daarna kunnen we ontbijten aan de picknicktafel bij de keuken. Na de mysterieuze verdwijning van een mes een paar dagen geleden, is vandaag mijn tandenborstel aan de beurt. Zo wordt onze bagage vanzelf een beetje lichter… Al kan ik die tandenborstel niet missen, dus die komt snel weer op het boodschappenlijstje.

Als we naar de keuken willen fietsen, merkt Jan dat z’n achterband plat is… 1 bar ipv 2,8. Waarschijnlijk een kapot ventiel anders was ze volledig plat. Er zit niet anders op dan terug te keren naar het tentveld en eerst de handen uit de mouwen te steken. Als goed georganiseerde vakantiefietser heeft hij al het nodige materiaal bij. Bovendien snelt de campinguitbater ter hulp met een grote voetpomp met drukmeter. Nu hopen dat de nieuwe binnenband standhoudt. Terwijl Jan bezig is, beginnen de ganzen steeds luider te kwekken en plots stijgen ze in formatie op. Ze lossen overtollig gewicht, gelukkig nét naast en niet op ons hoofd.

Na het ontbijt met polarbrød kunnen we rond 10u30 vertrekken. Eerst een stevige klim, dan een stuk glooiende weg door het bos. Een auto moet z’n kar draaien omwille van wegenwerken. Wij gaan gewoon door.

De tocht leidt naar Tvedestrand, klein maar gezellig, met een ideaal terras voor koffie en appeltaart. Er hangt een Scandinavische kustsfeer met de witte huizen die stralen in de zon tegen de blauwe lucht. Naast de bloemenwinkel heeft een mevrouw een kraampje uitgestald waar ze kleurrijke warme truien verkoopt. Handmade want je ziet haar ter plekke breien. In de winkel ernaast kan je een geitenvelleke kopen voor de winter.

Jan vindt een shortcut om terug op de route te komen, maar die is voor de gelegenheid weer supersteil. De appeltaart is direct afgewerkt. Onderweg passeren we een broer en zus van een jaar of 8 à 10. Ze hebben zich in de voortuin geïnstalleerd met een klein tafeltje en verkopen zelfgeplukte kersen, 50 kronen voor een zakje. We hebben helaas geen contant geld, dus rijden na een korte babbel weer verder.

Een bankje aan het water lacht ons toe, de perfecte picknickplek. We twijfelen of het privé zou zijn, maar wagen het erop. Als we zitten te eten, komt een dame van het huis aan de overkant aangelopen. Ze komt zwemmen en zegt dat wij gerust hetzelfde mogen doen vanaf haar privé steiger. We bedanken voor het bankje en laten de plons aan haar.

Sjøverstø B&B zet ook voor kampeerders z’n tuin open. Velkommen! Alles is pretty basic, maar het is hier wel rustig en in de natuur. Geen massacamping, gewoon een grasveld, net wat wij zoeken. Zelfs een wasmachine en droogkast, vrij te gebruiken. Die luxe laten we ons welgevallen. Na 2 weken handwasjes mag de trommel het werk doen.

We krijgen het gezelschap van een Nederlands koppel uit de Veluwe, Liane en Martijn. Ze hebben 3 weken rondgetrokken met hun SUV met een daktent erbovenop. Een trip van in totaal 5500 km, tot aan de Lofoten. Ze zijn het weer gevolgd en hebben hun trip in functie daarvan gepland. Dat lijkt aardig gelukt. Ze hebben een mooi bruin kleurtje. Morgen nemen ze in Kristiansand de boot naar Eemshaven. We hebben een toffe babbel. Liane werkt voor een bedrijf dat auto’s en chauffeurs regelt voor huisartsenwachtposten in een groot deel van Nederland. De praktijk van Mechteld in Assen is nog geen klant.

Klik hier voor alle andere fotos

Ondanks het lawaai van spelende kinderen tot relatief laat hebben we uiteindelijk toch goed geslapen. Jan heeft vooral last van het licht vanaf een uur of 3, zelfs met oogmasker. Ik slaap er meestal gewoon doorheen.

We zitten voor 9u30 op de fiets en hebben een 30-tal kilometer op het programma. Het eerste stuk gaat door Jomfruland nasjonalpark. Het start meteen goed met eerder een wandel- dan fietspad door hoog gras. Gelukkig evolueert dat wat verderop tot een grindpad door het bos. De stilte is opvallend, alleen een paar vogels, verder niets. Een dame plukt kersen, een moedige loopster is aan haar ochtendronde bezig. Het busje van Postnord is de enige tegenligger. De postbode zwaait vriendelijk goeiedag.

Een bord waarschuwt voor een Bomvei. Dankzij onze rechtstreekse Noorse hulplijn Marianne in de Graaf Cornetstraat weten we nu dat het om een slagboom gaat. Daar kunnen we makkelijk omheen en wat een tractor kan, kunnen onze stabiele Santossen ook.

Als we in Øysang arriveren, is de eerste ferry van de dag net vertrokken, maw een uurtje wachten. Een dame uit Risør houdt ons gezelschap met haar hondje. Ze vertelt dat er in Risør in 1861 een zware brand heeft gewoed waarbij slechts 2 gebouwen gered werden waaronder de kerk uit de 16de eeuw. Alles is nadien weer opgebouwd. Het stadje staat bekend om de vele witte huizen die ook vandaag met zorg worden onderhouden. Witte verf was de duurste. Daardoor schilderden mensen vaak enkel de voorgevel wit. Alles voor de façade, zelfs hier in het Noorden.

We maken de oversteek in de oudste houten ferry van Noorwegen. 170 kronen voor een klein half uurtje, digitaal te betalen. Duimen dat het goed gaat. Er kunnen maximum 60 passagiers en 3 auto’s mee.  Het toilet is “stengt” uit voorzorg voor corona.

Risør is een levendig stadje aan het skaggerak, niet groot, maar best gezellig. In het lokaal keramiekatelier serveren ze koffie in mooie kopjes. Perfect om op te warmen na een korte maar stevige regenbui. Het zonnetje is alweer van de partij.

De weg naar Risør Resort Moen Camping is voor een stuk druk en de wind zit stevig op kop. We zijn dan ook blij als we aankomen. De uitbater rijdt op z’n elektrische fatbike voor om ons een rustige plek te tonen. We kunnen op het gemak de tent installeren en daarna gaan betalen. 400 kronen.

Vanavond staan er zelfgemaakte hotdogs op het menu, het nationaal kampeermenu bij uitstek. When in Norway, do as the Norvegians do… Ben zeker dat het gaat smaken.

Greta meldt ons dat Werner z’n pelgrimstocht langs St Olavsleden zonet heeft afgerond. 600 km te voet, van Selånger in Zweden naar Trondheim in Noorwegen, in weer en wind. Diep respect!

Klik hier voor alle andere fotos

De vele gasten en honden van de camping slapen nog als de ochtendzon ons uit de tent jaagt. Wat is het hier zalig rustig tegenover gisteravond. Dit is het soort camping dat we gemotoriseerd zouden overslaan, maar een vakantiefietser kan niet al te kieskeurig zijn, tenzij hij zin heeft in extra kilometers.

Aan de afwas ontmoet ik een dame uit Luik. Zij trekt met haar man richting Bergen omdat het verder in het Noorden niet zo’n zomers weer is. Ze maken een tussenstop in Sauda bij het Allmannajuvet zinkmijnmuseum naar een ontwerp van de Zwitserse architect Peter Zumthor. Dat ga ik eens googlen.

We vatten koers richting Kragerø. In afwachting van de ferry doen we een rondje in het centrum. Een plein aan het water is the place to be om met een koffie of ijsje in de hand bootjes te kijken. De mussen zitten op de uitkijk voor vallende kruimels.

Om 12 uur varen we over naar Stabbestad. In onze richting is het kalm, enkel een paar voetgangers, in tegenstelling tot de overkant, daar staan ze in rijen aan te schuiven.  Sommigen zijn tot aan de kade gebracht in een golfkarretje via het speciale golfkarretjes-pad.

Na een kort fietstochtje arriveren we in Kragerøfjorden Camping. De toeristen voor 1 dag mogen vooraan op het grasveld kamperen (terwijl er een beetje verder prachtige plekken zijn aan het water). Kostprijs 300 kronen, enkel cash. Er is niet echt een receptie maar een van de vaste bewoners speelt conciërge. We sluiten een deal dat wij hem geld overschrijven en hij dan cash in onze plaats betaalt. Benieuwd of hij de eigenaar inlicht of het geld uiteindelijk in eigen zak steekt. Maar we hebben een plek voor de nacht. Dat is het voornaamste. Dat de camping een hoog Onslow gehalte heeft, nemen we erbij. We hebben een goeie warme douche zonder tijdslimiet en de elektriciteit is inbegrepen, dus ideaal om alles weer helemaal op te laden (lang leve de moderne vakantiefietser). Tegen de avond staat het grasveld goed vol.

Klik hier voor alle andere fotos

Vanmorgen is de lucht lichtbewolkt als we opstaan. We ontbijten met wat de voorraad biedt. Gisteravond ontdekten we dat de kaas raclette was geworden door de hitte in de tent, maar gelukkig hebben we nog havermout, brood, fruit en noten.

Philippe plant zowaar een trip van een 200-tal km, Jan houdt het op een kleine 40.

We beginnen met een pittig grindpad door het bos. Een bord waarschuwt voor Bom! We riskeren het erop. Het grind loopt uit op een gewone asfalt weg, nu eens met, dan weer zonder fietspad. Het fluo hesje doet z’n werk en houdt de chauffeurs op veilige afstand.

Onderweg passeren we een paar wandelaars, een sporadische sportieve fietser, en in een meer neemt een koppel senioren een frisse duik in het water. Bossen wisselen af met rotsen. Het is allesbehalve vlak terrein, ook al is de kust vlakbij.

De Extra supermarkt die Jan had gespot, blijkt afgebroken. Gelukkig is er een beetje verder een alternatief. Na de picknick zetten we onze weg verder richting Lovisenberg Family Camping in Kragerø. De locatie heeft z’n naam niet gestolen. We zitten precies weer even op het Olavspad en zijn dan ook heel blij als we aankomen.

Tijd om nog wat te genieten van de avondzon.