Klik hier voor alle andere fotos

1 september. Anna gaat vandaag naar het eerste leerjaar, Willem naar het vijfde. De Antwerpse Musica school is er helemaal klaar voor aan het filmpje te zien dat Koen doorstuurt. Alle kids zingen enthousiast mee op de vernieuwde speelplaats. De klassieke vriendinnen pikken na 2 maand de draad weer op. Sylvie zet Alizée voor het eerst samen met broer Matisse af bij de onthaalmoeder. En in Egenhoven begint Tom aan een nieuw avontuur. Hij gaf z’n job bij Unizo op om voltijds weer naar school te gaan en verpleging te studeren, een traject van 3 jaar. Respect!

Na een nachtje slapen beslissen wij om ons traject aan te passen. Thrive on change, niet alleen bij DXC, ook op congé. Na onze detour van gisteravond om de B&B te vinden, zitten we eigenlijk op de route richting binnenland. We laten Kattegattleden en het eindpunt Göteborg achter ons en zetten koers naar het oosten. Vaxjö wordt initieel het nieuwe doel, om daar in te pikken op de Sydostleden die onze lus rond maakt.

Onze gastheer vertrekt naar de golfclub, een Duitse medegast sorteert z’n afval en raadt ons aan “immer langsam zu fahren”. Hij vindt onze tocht wunderbar en kijkt vol bewondering naar onze riemaandrijving en de Duitse top technologie van Pinion – nicht elektrisch ?!

Jan heeft de route voorbereid aan de hand van Brouter en extra info over de Sverigeleden. Ik houd m’n hart vast omdat de eerste kennismaking langs een soort provinciale weg zonder fietspad loopt, maar ik moet toegeven dat de chauffeurs attent zijn en afstand houden. Jan dubbelcheckt en ziet dat die stukken eerder uitzondering dan regel zijn en zegt me dat een mens soms moet springen. Al snel merk ik dat het de sprong waard is. Wat een verschil in landschap. Het voelt meteen veel Zweedser aan.

Het pad is gevarieerd, een roofvogel zweeft indrukwekkend boven ons hoofd, de boerderijen zijn authentiek. De koeien liggen er relaxed bij – diverse maten en soorten, weinig zwart-wit, veel gebroken wit of schakeringen karamel van kleur. En ook de bloemen langs de weg krijgen zowaar wat diversere kleuren. We worden verrast door telkens een ander meer. De heide staat in bloei. De weg gaat veelvuldig op en neer. Soms is de afdaling voldoende als aanloop naar de volgende helling, maar af en toe lukt dat niet. Dan denk ik aan het advies van neef Stijn ‘blijven trappen’. Even alleen op de wereld, alles geven om vooruit te geraken, en uiteindelijk de opluchting als je boven komt.

In het centrum van Torestorp vertragen we voor een kleuterklas vol guitige wittekoppen die de straat oversteekt. De grappigste van de bende zwaait en roept hej, de rest volgt “hej, hej, hej…”. Het klinkt als muziek in de oren. Wij zwaaien met plezier terug.

Na een vijftigtal kilometer vinden we in Öxabäck de eerste en enige winkel van de dag, een mini superette annex pizzeria, maar gelukkig met alle basics.

Een paar hellingen verder vangen we een glimp op van het meer in Holsljunga waaraan onze camping voor vanavond ligt. Een vriendelijke mevrouw heet ons welkom. We komen op adem met koffie en thee. Daarna installeren we de tent. Naast ons staat de camper van een Deens gezin met 3 kleine kids. Terwijl mama gaat zwemmen met de jeugd, ligt papa languit op z’n buik een filmpje te kijken op z’n smartphone. Aan de andere kant komt een Duitser terug van een kanotocht.

We sluiten de dag af met Kottbullar op Jans wijze, Zweeds met een Vlaamse touch. Het smaakt.